Αναδημοσίευση άρθρου από την εφημερίδα patris.gr 30-08-2018
Συντάκτης: Γιάννης Μοσχονάς - Εκπαιδευτικός στο 4ο ΓΕΛ Ηρακλείου
Είναι μία μόνο λέξη,
ανάμεσα στις τόσες που μαθαίνει να γράφει, να διαβάζει και να προφέρει
ένα παιδί. Μια απλή λέξη: «Πέρασα!». Κι όμως, τόσο σύνθετη, τόσο
περιεκτική, τόσο κρίσιμη, τόσο σημαντική για το μέλλον του παιδιού!
Σύμφωνα με την Γραμματική, πρόκειται για «το πρώτο ενικό, οριστικής
αορίστου του ρήματος περνώ».
Σύμφωνα με την κοινωνία μας όμως, είναι η λέξη «κλειδί» για να
ανοίξει η πόρτα του «παράδεισου». Ενός «παράδεισου» που ονειρεύεται να
κατακτήσει για τα παιδιά της, κάθε ελληνική οικογένεια. Αναφέρομαι
φυσικά στον επίγειο «παράδεισο» της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης!
Τι κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια! Τι κι αν έχουν αλλάξει συστήματα
επί συστημάτων εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Τι κι αν έχουν μεταβληθεί οι
κοινωνικοί συσχετισμοί, λόγω της οικονομικής κρίσης και έχουν έρθει τα
πάνω κάτω στην αγορά εργασίας. Τι κι αν έχει απαξιωθεί στο σύνολό του το
εκπαιδευτικό μας σύστημα. Η αγωνία παραμένει ίδια! Ο σκοπός διατηρείται
ιερός. Τα μέσα αγιάζονται από τον σκοπό. Η επιθυμία συντηρεί την
ανάγκη. Η ανάγκη συνεχίζει αδήριτη να επιβάλει τους κανόνες της.
Οι κανόνες είναι συγκεκριμένοι και απαράβατοι. Ο δρόμος για την
επιτυχία έχει τίμημα που καταβάλλεται μάλιστα τοις μετρητοίς! Σε χρόνο,
σε κόπο, σε άγχος, σε ξενύχτι, σε προσπάθεια, σε στερήσεις και φυσικά σε
χρήμα. Σε αρκετό χρήμα!
Ζούμε, βλέπετε, σε μια χώρα που παρέχει μεν δωρεάν Παιδεία, αλλά που
χρεώνει δε πολύ ακριβά την επιτυχία! Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και στην
υγεία. Παρέχει δωρεάν την περίθαλψη αλλά καθιστά πανάκριβη την θεραπεία.
Τις τελευταίες μέρες η αγωνία των υποψηφίων αλλά και των συγγενών
τους χτυπούσε κόκκινο! Αυτό όμως, μέχρι που ανακοινώθηκαν τα
αποτελέσματα. Όσοι είδαν το όνομά τους και δίπλα την επιθυμητή σχολή που
πέτυχαν, αναφώνησαν την μαγική λέξη: «Πέρασα!».
Μια λέξη που έχει στον ήχο της όλη την αρμονία της επιτυχίας, της
επιβεβαίωσης, της επιβράβευσης και της καταξίωσης. Θεμελιώδης στιγμή για
τα παιδιά που την προφέρουν, αλλά και για τους γονείς που την ακούνε.
Οι επιτυχόντες νιώθουν τεράστια ανακούφιση, ικανοποίηση και δικαίωση
γιατί οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι, αλλά και γιατί ανοίγεται τώρα
ένας νέος δρόμος μπροστά τους.
Παράλληλα ενισχύεται η αυτοεκτίμηση, ο σεβασμός η εμπιστοσύνη στον
εαυτό τους, δημιουργώντας όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για περισσότερες
μελλοντικές κατακτήσεις! Έχουν κάθε λόγο λοιπόν να χαίρονται και να
πανηγυρίζουν τα παιδιά που τα κατάφεραν, αλλά και οι γονείς τους να
νιώθουν υπερήφανοι για εκείνα. Είναι μια όμορφη στιγμή που θα θυμούνται
για πάντα στην υπόλοιπη ζωή τους και αξίζει να την ζήσουν.
Αλλά κι εκείνα τα παιδιά που δεν μπόρεσαν να κατακτήσουν τους στόχους
τους, δεν θα πρέπει να απογοητεύονται! Έδωσαν έναν αγώνα, διεκδικώντας
ένα καλύτερο αύριο, για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον και αυτό έχει μεγάλη
αξία!
Αυτό είναι το σπουδαίο! Η ζωή είναι όλη μπροστά τους και τους
περιμένει γεμάτη με προκλήσεις. Φτάνει να συνεχίσουν να κυνηγούν τα
όνειρά τους και να μην παραδοθούν στην ευκολία της αδράνειας.
Όμως, εμείς οι γονείς, ίσως αξίζει να προβληματιστούμε, έστω για
λίγο, μόλις τελειώσει η γιορτή της επιτυχίας ή η θλίψη της απώλειας του
επιθυμητού και να αναρωτηθούμε: Είναι άραγε αληθινός ο «παράδεισος» που
προτείνουμε στα παιδιά μας ή μήπως πρόκειται για μια απατηλή «όαση»
εκπλήρωσης δικών μας ανεκπλήρωτων επιθυμιών;
Έχουν πράγματι επιλέξει ανεπηρέαστα τις σπουδές που τους ταιριάζουν ή αυτές που θεωρούμε εμείς κατάλληλες για εκείνα;
Αξίζει να παραμένει διακαής πόθος ή αποτελεί υπερτιμημένη αξία η πολυπόθητη «εισαγωγή»;
Εκείνα τα παιδιά που μπόρεσαν μεθοδικά και στοχευμένα να οργανώσουν
το διάβασμά τους και με συστηματική δουλειά και δύναμη ψυχής επιδίωξαν
και πέτυχαν τον στόχο τους, αξίζουν συγχαρητηρίων και η γιορτή της
επιτυχίας τους ανήκει!
Αναρωτιέμαι όμως, γιατί να μην γιορτάζουμε το ίδιο, όλοι οι γονείς
και για την επιτυχή αποφοίτηση των παιδιών μας; Σαν να μην πέρασαν 12
ολόκληρα μαθητικά χρόνια στα θρανία! Σαν να μην μέτρησαν οι φιλίες, οι
συναναστροφές, τα συναισθήματα, οι χαρές οι λύπες, οι ενθουσιασμοί, οι
απογοητεύσεις. Σαν να μην ήταν η ομορφιά του «ταξιδιού» που αναζητούσαν
όλα αυτά τα χρόνια, αλλά μονάχα ο «προορισμός», που κερδίζει όλη την
αξία και κλέβει όλη την παράσταση.
Όλα λες και γίνονται μόνο για το «Φώτο φίνις». ‘Όλα, μα όλα, κρίνονται στο «χειροκρότημα»!
Ο κοινωνικός ρόλος του σχολείου στη διαμόρφωση των χαρακτήρων των
αυριανών πολιτών, δεν αποτελεί, δυστυχώς, ζητούμενο στις σύγχρονες
κοινωνίες όπου ο ατομικισμός επισκιάζει προοδευτικά την συλλογικότητα.
Έχουμε κουραστεί να ακούμε τους πολιτικούς μας διαχρονικά, να
εξαγγέλλουν σχέδια επί χάρτου πάντα, για την περίφημη αναβάθμιση του
ρόλου του Λυκείου.
Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή στο μέλλον, η Παιδεία μας θα
αποτελέσει επιτέλους προτεραιότητα, τόσο για την Πολιτεία, όσο και για
την κοινωνία.
Εύχομαι σε όλα τα παιδιά που αγωνίζονται, καλή επιτυχία στο ραντεβού με τα όνειρά τους…!
Συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές που προσπάθησαν!
Καλές σπουδές σε εκείνους που τα κατάφεραν! Αισιοδοξία και επιμονή σε όσους δεν μπόρεσαν!
Καλή τύχη σε όλους…!
