Συντάκτης : Γιάννης Μοσχονάς
Αναδημοσίευση άρθρου
(Η 1η δημοσιευση έγινε στην εφημερίδα "ΠΑΤΡΙΣ" στις 6/5/2015 αλλά δυστυχώς, το θέμα αναδεικνύεται διαρκώς επίκαιρο..!)
Αφορά σχεδόν το σύνολο του μαθητικού πληθυσμού της τελευταίας τάξης του Λυκείου, σε πανελλαδικό μάλιστα επίπεδο, ο οποίος εντάσσει στο γενικότερο σχέδιο προετοιμασίας του για τις επερχόμενες πανελλαδικές εξετάσεις, την απουσία του από το σχολείο, κατά τον τελευταίο μήνα των μαθημάτων.
Σύμφωνα με το σχέδιο προετοιμασίας τους, οι μαθητές και υποψήφιοι φοιτητές, φροντίζουν να μην κάνουν απουσίες κατά την διάρκεια του σχολικού έτους, με σκοπό να εξαντλήσουν όλα εκείνα τα περιθώρια που τους παρέχει το σχετικό νομικό πλαίσιο, για τις απαιτούμενες παρουσίες τους εντός του σχολείου και τις προβλεπόμενες απουσίες τους από αυτό.
Έτσι, παρατηρείται το ανορθόδοξο φαινόμενο, οι συνεπέστεροι μαθητές ως προς τις παρουσίες αλλά και ως προς τις επιδόσεις τους, να εγκαταλείπουν το σχολείο τον τελευταίο μήνα των μαθημάτων, προκειμένου να διαβάσουν, όπως ισχυρίζονται. Αυτό έχει ως συνέπεια να προσέρχονται στο σχολείο τους, μόνο εκείνοι οι μαθητές που δεν είναι σε θέση να διασφαλίσουν την επάρκεια της φοίτησης τους, διαφορετικά θα απουσίαζαν και αυτοί με την σειρά τους, αν και αποτελούν μειοψηφία στην μαθητική κοινότητα.
Το χειρότερο όμως απ' όλα αυτά και εκείνο που με προβληματίζει αλλά και που με ανησυχεί περισσότερο είναι πως, η ίδια η κοινωνία έχει αποδεχθεί πλέον το φαινόμενο αυτό, ως φυσιολογικό επακόλουθο μιας ιδιαίτερα επίπονης και εξαντλητικής διαδικασίας, που επιβάλει το καθιερωμένο σύστημα εισαγωγής υποψηφίων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η συνέργεια της πολιτείας στην επικράτηση αυτού του παράδοξου εποχιακού φαινομένου που παρατηρείται στα σχολεία μας, διαφαίνεται και καταγράφεται διαχρονικά, τόσο σε τυπικό όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο.
Δεν μπόρεσα ποτέ, για παράδειγμα, να κατανοήσω την λογική του Υπουργείου της Παιδείας να επιβραβεύει τους «καλούς» μαθητές, που συγκεντρώνουν μέσο όρο προφορικής βαθμολογίας για τα δύο τετράμηνα, μεγαλύτερο ή ίσο των 15 μονάδων, με ένα έξτρα μπόνους 50 απουσιών που μπορούν να κάνουν επιπλέον, από εκείνους τους μαθητές που δεν έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν την παραπάνω βαθμολογική επίδοση.
Δηλαδή, επιβραβεύουμε έναν «καλό» μαθητή απομακρύνοντας τον από το σχολείο του και ταυτόχρονα τιμωρούμε έναν άλλο όχι και τόσο καλό, επιβάλλοντας την παρουσία του στο ίδιο σχολείο!
Ωστόσο, τις παραπάνω 50 απουσίες που μπορεί να κάνει ο «καλός» μαθητής, θα πρέπει να φροντίσει να τις δικαιολογήσει ως «ασθένεια», από κάποιο δημόσιο νοσοκομείο.
Ακόμα και κάποιοι ιδιώτες γιατροί παρατηρούνται να «εξαργυρώνουν» τις πολύτιμες ιατρικές τους γνώσεις, στην υπηρεσία κάποιων «κατά φαντασία ασθενών» μαθητών!
Αν κάποιος σοβαρός στατιστικολόγος έμπαινε ποτέ στον κόπο αυτή την εποχή να καταγράψει, στατιστικά εννοώ, τα απαλλακτικά ιατρικά σημειώματα που εκδίδονται επίσημα, μόνο από τα δημόσια νοσοκομεία για λογαριασμό της μαθητιώσας νεολαίας μας, θα συμπέραινε προς μεγάλη του έκπληξη πως, σχεδόν ολόκληρος ο μαθητικός πληθυσμός της χώρας στην ηλικία των δεκαοκτάρηδων, ασθενεί μαζικά ετούτη την περίοδο!
Όμως αποτελεί κοινό μυστικό και δυστυχώς θλιβερή πραγματικότητα, που δεν χρειάζεται καμία στατιστική έρευνα να το επιβεβαιώσει, πως η «ασθένεια» ετούτη, μόνο τα παιδιά μας δεν αφορά, που είναι και τα μεγάλα θύματα ενός πραγματικά νοσηρού πολιτικού συστήματος, που με τις επιλογές του, φρόντιζε πάντα να αναδεικνύει την δημόσια Παιδεία μας ως τον «μεγάλο ασθενή», «απαλλάσσοντας» κάθε εκπαιδευτικό σύστημα που την οργανώνει, από την μέγιστη υποχρέωση και το ιερό καθήκον του, να υπηρετεί με αφοσίωση την νεολαία μας και να προωθεί ανεμπόδιστα την γνώση, τις αξίες, τα ιδανικά, την κουλτούρα και τον πολιτισμό!
Η διαρκής και επιμελώς συντηρούμενη υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα του σχολείου, που απομονώνει και αποξενώνει τον μαθητή από το φυσικό του περιβάλλον, εμποδίζοντας έτσι την βελτίωση των όρων κοινωνικής συνύπαρξης, αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή, με σκοπό την επικράτηση της αμάθειας, ως απαραίτητη προϋπόθεση χειραγώγησης της κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας μπερδεμένης, που όχι μόνο δεν φαίνεται να διαθέτει υγιή αντανακλαστικά αμφισβήτησης και αντίστασης, αλλά αντίθετα, συμβιβάζεται και προσαρμόζεται εύκολα, συνεργώντας έτσι πολλές φορές με τον τρόπο της σε αυτή την χειραγώγηση.
Όλη ετούτη την πραγματικά άχαρη περίοδο για την εκπαιδευτική κοινότητα, κατά την οποία, οι εκπαιδευτικοί μετατρέπονται σε συλλέκτες δικαιολογητικών, οι γονείς σε δέκτες δικαιολογιών και οι μαθητές σε μηχανές αποστήθισης ανούσιας εφήμερης γνώσης, ελπίζουμε και ευχόμαστε όλοι μαζί, κάποια στιγμή στο μέλλον να αποκτήσουμε επιτέλους την Παιδεία εκείνη που μας αξίζει!
Καλό μήνα και καλή επιτυχία στα παιδιά μας!
Αναδημοσίευση άρθρου
(Η 1η δημοσιευση έγινε στην εφημερίδα "ΠΑΤΡΙΣ" στις 6/5/2015 αλλά δυστυχώς, το θέμα αναδεικνύεται διαρκώς επίκαιρο..!)
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ένα καθαρά
Ελληνικό φαινόμενο λαμβάνει χώρα στους κόλπους της δημόσιας εκπαίδευσης,
αμφισβητώντας και αποδομώντας τον ρόλο και την λειτουργία της.
Μια κακή συνήθεια που τείνει
να γίνει παράδοση και θεσμός στον τόπο μας και χαρακτηρίζεται από ένα
ισχυρό κύμα μαζικής φυγής ενός μεγάλου μέρους μαθητών από τις αίθουσες
διδασκαλίας, στο τελείωμα της σχολικής χρονιάς.
Αφορά σχεδόν το σύνολο του μαθητικού πληθυσμού της τελευταίας τάξης του Λυκείου, σε πανελλαδικό μάλιστα επίπεδο, ο οποίος εντάσσει στο γενικότερο σχέδιο προετοιμασίας του για τις επερχόμενες πανελλαδικές εξετάσεις, την απουσία του από το σχολείο, κατά τον τελευταίο μήνα των μαθημάτων.
Σύμφωνα με το σχέδιο προετοιμασίας τους, οι μαθητές και υποψήφιοι φοιτητές, φροντίζουν να μην κάνουν απουσίες κατά την διάρκεια του σχολικού έτους, με σκοπό να εξαντλήσουν όλα εκείνα τα περιθώρια που τους παρέχει το σχετικό νομικό πλαίσιο, για τις απαιτούμενες παρουσίες τους εντός του σχολείου και τις προβλεπόμενες απουσίες τους από αυτό.
Έτσι, παρατηρείται το ανορθόδοξο φαινόμενο, οι συνεπέστεροι μαθητές ως προς τις παρουσίες αλλά και ως προς τις επιδόσεις τους, να εγκαταλείπουν το σχολείο τον τελευταίο μήνα των μαθημάτων, προκειμένου να διαβάσουν, όπως ισχυρίζονται. Αυτό έχει ως συνέπεια να προσέρχονται στο σχολείο τους, μόνο εκείνοι οι μαθητές που δεν είναι σε θέση να διασφαλίσουν την επάρκεια της φοίτησης τους, διαφορετικά θα απουσίαζαν και αυτοί με την σειρά τους, αν και αποτελούν μειοψηφία στην μαθητική κοινότητα.
Το χειρότερο όμως απ' όλα αυτά και εκείνο που με προβληματίζει αλλά και που με ανησυχεί περισσότερο είναι πως, η ίδια η κοινωνία έχει αποδεχθεί πλέον το φαινόμενο αυτό, ως φυσιολογικό επακόλουθο μιας ιδιαίτερα επίπονης και εξαντλητικής διαδικασίας, που επιβάλει το καθιερωμένο σύστημα εισαγωγής υποψηφίων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η συνέργεια της πολιτείας στην επικράτηση αυτού του παράδοξου εποχιακού φαινομένου που παρατηρείται στα σχολεία μας, διαφαίνεται και καταγράφεται διαχρονικά, τόσο σε τυπικό όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο.
Δεν μπόρεσα ποτέ, για παράδειγμα, να κατανοήσω την λογική του Υπουργείου της Παιδείας να επιβραβεύει τους «καλούς» μαθητές, που συγκεντρώνουν μέσο όρο προφορικής βαθμολογίας για τα δύο τετράμηνα, μεγαλύτερο ή ίσο των 15 μονάδων, με ένα έξτρα μπόνους 50 απουσιών που μπορούν να κάνουν επιπλέον, από εκείνους τους μαθητές που δεν έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν την παραπάνω βαθμολογική επίδοση.
Δηλαδή, επιβραβεύουμε έναν «καλό» μαθητή απομακρύνοντας τον από το σχολείο του και ταυτόχρονα τιμωρούμε έναν άλλο όχι και τόσο καλό, επιβάλλοντας την παρουσία του στο ίδιο σχολείο!
Ωστόσο, τις παραπάνω 50 απουσίες που μπορεί να κάνει ο «καλός» μαθητής, θα πρέπει να φροντίσει να τις δικαιολογήσει ως «ασθένεια», από κάποιο δημόσιο νοσοκομείο.
Εδώ έρχεται να «συνδράμει» με
τον τρόπο της και η «Ιατρική επιστήμη» στην επίτευξη του σχεδίου με την
κωδική ονομασία «νόμιμη απομάκρυνση των μαθητών από τα σχολεία
τους !»
τους !»
Ακόμα και κάποιοι ιδιώτες γιατροί παρατηρούνται να «εξαργυρώνουν» τις πολύτιμες ιατρικές τους γνώσεις, στην υπηρεσία κάποιων «κατά φαντασία ασθενών» μαθητών!
Αν κάποιος σοβαρός στατιστικολόγος έμπαινε ποτέ στον κόπο αυτή την εποχή να καταγράψει, στατιστικά εννοώ, τα απαλλακτικά ιατρικά σημειώματα που εκδίδονται επίσημα, μόνο από τα δημόσια νοσοκομεία για λογαριασμό της μαθητιώσας νεολαίας μας, θα συμπέραινε προς μεγάλη του έκπληξη πως, σχεδόν ολόκληρος ο μαθητικός πληθυσμός της χώρας στην ηλικία των δεκαοκτάρηδων, ασθενεί μαζικά ετούτη την περίοδο!
Όμως αποτελεί κοινό μυστικό και δυστυχώς θλιβερή πραγματικότητα, που δεν χρειάζεται καμία στατιστική έρευνα να το επιβεβαιώσει, πως η «ασθένεια» ετούτη, μόνο τα παιδιά μας δεν αφορά, που είναι και τα μεγάλα θύματα ενός πραγματικά νοσηρού πολιτικού συστήματος, που με τις επιλογές του, φρόντιζε πάντα να αναδεικνύει την δημόσια Παιδεία μας ως τον «μεγάλο ασθενή», «απαλλάσσοντας» κάθε εκπαιδευτικό σύστημα που την οργανώνει, από την μέγιστη υποχρέωση και το ιερό καθήκον του, να υπηρετεί με αφοσίωση την νεολαία μας και να προωθεί ανεμπόδιστα την γνώση, τις αξίες, τα ιδανικά, την κουλτούρα και τον πολιτισμό!
Η διαρκής και επιμελώς συντηρούμενη υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα του σχολείου, που απομονώνει και αποξενώνει τον μαθητή από το φυσικό του περιβάλλον, εμποδίζοντας έτσι την βελτίωση των όρων κοινωνικής συνύπαρξης, αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή, με σκοπό την επικράτηση της αμάθειας, ως απαραίτητη προϋπόθεση χειραγώγησης της κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας μπερδεμένης, που όχι μόνο δεν φαίνεται να διαθέτει υγιή αντανακλαστικά αμφισβήτησης και αντίστασης, αλλά αντίθετα, συμβιβάζεται και προσαρμόζεται εύκολα, συνεργώντας έτσι πολλές φορές με τον τρόπο της σε αυτή την χειραγώγηση.
Όλη ετούτη την πραγματικά άχαρη περίοδο για την εκπαιδευτική κοινότητα, κατά την οποία, οι εκπαιδευτικοί μετατρέπονται σε συλλέκτες δικαιολογητικών, οι γονείς σε δέκτες δικαιολογιών και οι μαθητές σε μηχανές αποστήθισης ανούσιας εφήμερης γνώσης, ελπίζουμε και ευχόμαστε όλοι μαζί, κάποια στιγμή στο μέλλον να αποκτήσουμε επιτέλους την Παιδεία εκείνη που μας αξίζει!
Καλό μήνα και καλή επιτυχία στα παιδιά μας!
