Μάθε με παππού μου γράμματα...!

Αναδημοσίευση απο AlfaVita - Εκπαιδευτικό Ενημερωτικό Δίκτυο  12-3-2017

Συντάκτης: Γιάννης Μοσχονάς - Εκπαιδευτικός στο 4ο ΓΕΛ Ηρακλείου

 

      Λένε πως, μια χώρα δημιουργεί το μέλλον της επενδύοντας στην παιδεία της! Αντιστρέφοντας την πρόταση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, μια χώρα, υποβαθμίζοντας συνειδητά την παιδεία της, υποθηκεύει ουσιαστικά το μέλλον της!

Αυτό ακριβώς, δυστυχώς, αναγκάστηκε να πράξει η δική μας χώρα τα τελευταία χρόνια που βρίσκεται σε καθεστώς επιτροπείας, τηρώντας το μάλιστα με ευλάβεια, ως βασικό όρο της συμφωνίας που υπέγραψε με τους δανειστές της! Αποτελούσε, την βασικότερη ίσως προϋπόθεση, από το πρώτο κιόλας μνημόνιο μέχρι και σήμερα!

Οι «εκπτώσεις» στην παιδεία μας άρχισαν να εφαρμόζονται συστηματικά πριν από επτά χρόνια. Η εμπλοκή του ΟΟΣΑ (Οικονομικός Οργανισμός Στρατηγικής Ανάπτυξης) μέσω των δελτίων αξιολόγησης που εκδίδει ετησίως για τα εκπαιδευτικά συστήματα των χωρών μελών του, δεν αφήνει πλέον καμία αμφιβολία ότι, η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται με κριτήρια αποκλειστικά και μόνο οικονομικά!

    Θα εστιάσω όμως την προσοχή μου, σε μία μόνο παράμετρο, από τις πολλές που αφορούν την οργανωμένη προσπάθεια υποβάθμισης που έχει υποστεί η δημόσια και δωρεάν μέση εκπαίδευση στη χώρα μας! Αυτή έχει να κάνει με το πάγωμα των διορισμών εκπαιδευτικού προσωπικού. 

Ξεκινώ με την διαπίστωση ότι, ακόμα και ο αρχικός κανόνας της τήρησης της αναλογίας 1 προς 5 (1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις) που ορίστηκε για τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ουσιαστικά δεν λειτουργεί για τους εκπαιδευτικούς!

Το «παιχνίδι» στήθηκε καλά από την αρχή και ήδη φαίνεται να αποδίδει!

Όταν, την περίοδο 2010-2013, το σύνολο σχεδόν των εκπαιδευτικών κατέγραφε μειώσεις στους μισθούς του, της τάξης έως και του 40%, κάποιοι άλλοι εκπαιδευτικοί που είχαν ήδη συμπληρώσει 30 χρόνια υπηρεσίας, διαπίστωναν ταυτόχρονα μηδαμινές περικοπές στις δικές τους απολαβές!

Το γεγονός αυτό δεν σηματοδοτούσε κατ’ ανάγκη, ούτε πράξη σεβασμού προς τους παλαίμαχους της εκπαίδευσης, αλλά ούτε φυσικά και τυχαία παράλειψη!

Αντίθετα, αποτελούσε μια ηθελημένη προσπάθεια των τότε «συνομιλούντων» κυβερνητικών στελεχών με την τότε Τρόικα, ώστε να δημιουργήσουν μελλοντικά μια «ιδιότυπη εφεδρεία» εκπαιδευτικού προσωπικού, με γνώμονα το οικονομικό όφελος ενός τέτοιου εγχειρήματος!

Το ότι αποτέλεσε πράγματι ένα «έξυπνο» σχέδιο, το αντιλαμβανόμαστε όλοι οι εκπαιδευτικοί καθαρά, σήμερα!

Εκπαιδευτικοί που θα μπορούσαν να έχουν «βγει» στη σύνταξη τα προηγούμενα χρόνια, κανονικά και χωρίς περικοπές  με το παλαιό καθεστώς συνταξιοδοτήσεων, αποφάσισαν να παρατείνουν την θητεία τους, «ατενίζοντας» το 67^ο έτος του «εργασιακού» τους βίου, που αποτελεί πλέον(προς το παρόν) καταληκτικό όριο ηλικίας για όλους τους εργαζόμενους!

Αρκετοί μάλιστα από αυτούς, ενώ είχαν υποβάλει αίτηση συνταξιοδότησης, την απέσυραν τελικά, ύστερα από διαδοχικές παρατάσεις δυνατότητας ανάκλησης που τους εδόθησαν!

Το δέλεαρ, βλέπετε, ήταν πολύ ισχυρό! Ένας τέτοιος εργαζόμενος με σημερινό μισθό τα 1500 ευρώ, θεωρεί φυσικά αντικίνητρο την συνταξιοδότηση του, με τις απολαβές από την σύνταξη να κυμαίνονται στα επίπεδα των 1000 ευρώ! «Βλέπει» άμεσο μηνιαίο κέρδος 500 ευρώ! 

Ποιο είναι όμως το οικονομικό όφελος μιας τέτοιας επιλογής για τους διοικούντες;

Αφού η θέση καθενός τέτοιου εκπαιδευτικού θα μπορούσε να καλυφθεί με δύο νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς με το ίδιο κόστος; Εύλογο το ερώτημα, αλλά η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι κυνική! Τότε, θα έπρεπε να αμείβει με 1500 ευρώ τους δυο νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς και με 1000 ευρώ τον συνταξιοδοτούμενο. Σύνολο 2500 ευρώ.

Αν πάλι έπαιρνε,  έναν νεοδιόριστο για κάθε θέση συνταξιοδοτούμενου, τότε θα πλήρωνε τον νεοδιόριστο με 750 ευρώ και τον συνταξιούχο με 1000 ευρώ. Σύνολο 1750 ευρώ και πάλι ποσό μεγαλύτερο!

Ένα επιπλέον οικονομικό όφελος για το κράτος είναι το «εφάπαξ», το οποίο μάλλον θα πρέπει να αποχαιρετήσουν άπαξ και δια παντός, όλοι εκείνοι οι εκπαιδευτικοί που «τσίμπησαν» με το δέλεαρ του υψηλού μισθού!

Επίσης, η όποια σύνταξη που θα καταφέρουν να πάρουν τελικά, θα είναι, χωρίς αμφιβολία, κατώτερων προσδοκιών εκείνης που θα ελάμβαναν αρχικά!

Το μέτρο πάντως απέδωσε και «μάρτυρες» είναι οι αριθμοί: Το 2013 είχαμε 3800 αποχωρήσεις μόνιμων εκπαιδευτικών, έναντι 950 που είχαμε το 2016!

       
    Δεν είναι όμως, δυστυχώς, μόνο ποσοτικό το πρόβλημα που δημιουργείται από αυτή την εξέλιξη, αλλά είναι κυρίως ποιοτικό!

Έχουμε ήδη (και θα επιδεινώνεται διαχρονικά), έναν γερασμένο πληθυσμό στελεχών της εκπαίδευσης, που θα κληθούν στο άμεσο μέλλον να εμπνεύσουν και να εμπνευστούν, να πρεσβεύσουν και να προωθήσουν το δημόσιο αγαθό της παιδείας μας!

    Αναρωτιέμαι όμως, πώς θα μπορούσε άραγε να επικοινωνήσει και να συνεργαστεί ένας 65χρονος εκπαιδευτικός με έναν 15χρονο μαθητή του, που τους χωρίζει μισός αιώνας ζωής;

Κυρίως όμως, με ποιές βιολογικές αντοχές και με ποιά δύναμη ψυχής ο εκπαιδευτικός αυτός,  θα μπορέσει να γοητεύσει αλλά και να εμπνεύσει αυτό το παιδί για το μέλλον του;
  

Ήδη οι έφηβοι, διαμαρτύρονται για το χάσμα  που νοιώθουν να τους απομακρύνει από την γενιά των πατεράδων τους!

Θα καταφέρουν οι μαθητές μας στα χρόνια που έρχονται, να υπερβούν την «άβυσσο» που ουσιαστικά θα τους χωρίζει πλέον, από τους «παππούδες» καθηγητές τους;

Διαβάστε το άρθρο απο το AlfaVita

Τα ιδανικά στη ζωή μας

         

            

        Ο αγώνας για την υλοποίηση ενός ιδανικού στρέφει το άτομο σε ανώτερους στόχους, καλλιεργεί τη πίστη σε αξίες και ενισχύει τον ιδεολογικό του εξοπλισμό . Απομακρύνει έτσι το άτομο από τη φθορά μίας ανούσιας  καθημερινότητας ,από ατομικιστικές ,υλιστικές και ματαιόδοξες επιδιώξει

        Επιπροσθέτως η ύπαρξη ιδανικών συμβάλει στον εξευγενισμό των συναισθημάτων

και στην ηθικοποίηση του ατόμου, διότι η προσπάθεια για την κατανόηση  ενός υψηλού στόχου καταξιώνεται όταν διακρίνεται από την ποιότητα των μέσων.

  Πηγή φωτ.: anawalls.com

        Συμπληρωματικά η πίστη σε υψηλές αξίες και η συνακόλουθη αγωνιστικότητα επιδρά ευεργετικά στο ψυχισμό του ανθρώπου με άλλα λόγια ενισχύει το ψυχικό εξοπλισμό με θάρρος , μαχητικότητα, επιμονή, ώστε το άτομο να ανταπεξέρχεται με εσωτερική δίναμε σε δυσκολίες . Επιπλέον η ατομική  συμβολή στην  επίτευξη ενός σκοπού παρέχει την αίσθηση της προσφοράς και τονώνει το αίσθημα της ψυχικής  πληρότητας.

  Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω η πραγμάτωση ενός υψηλού σκοπού απαιτεί το ξεπέρασμα των αδυναμιών , αυτοβελτίωση και πνευματική συγκρότηση. Έτσι, στην πορεία  υλοποίησης του καλλιεργούνται οι πνευματικές  δυνάμεις ,πλαταίνει το πλαίσιο των ενδιαφερόντων και διευρύνονται οι πνευματικοί τους ορίζοντες.

Ειρήνη Ρογδάκη Α6