«Πρόσφυγας άνεμος»

Του Γιάννη Μοσχονά 
Εκπαιδευτικού 4ου ΓΕΛ Ηρακλείου  

    

     Τα καραβάνια της ανθρώπινης δυστυχίας πλημμύρισαν τις εθνικές οδούς της χώρας. Εικόνες που θυμίζουν κάτι από τον σουρεαλισμό των ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου, αλλά που περιγράφουν δυστυχώς, τον σκληρό ρεαλισμό ενός πρωτόγνωρου τοπίου, όπως αυτό διαμορφώνεται, μέσα σε μια πυκνή και θολή «Ευρωπαϊκή ομίχλη»!

    Ανθρώπινες φιγούρες όλων των ηλικιών κουβαλούν τις ζωές τους μέσα σε σακούλες σκουπιδιών με τα απαραίτητα, σέρνοντας τες μαζί με τις κουρασμένες σκιές τους, πάνω στην Ελληνική άσφαλτο, αφήνοντας όμως πίσω τους, την μυρωδιά του πολέμου που τους έδιωξε από τις πατρίδες τους. Ανάμεσα τους, ανήμποροι ηλικιωμένοι, άρρωστα πεινασμένα παιδιά, καταπονημένες γυναίκες και ανάπηροι ενήλικες.

                                                                            

Η φρίκη του πολέμου μπορεί να ακρωτηρίασε τα σώματα τους, όμως δεν μπόρεσε να σβήσει την ελπίδα από τα μάτια τους και να καταστείλει την ανάγκη τους για επιβίωση.

Τα όνειρα τους δεν είναι ακριβά ούτε φιλόδοξα, όμως τα υπερασπίζονται με πάθος και κυρίως με αξιοπρέπεια.

Η Ευρώπη γι’ αυτούς είναι η «νέα γη της επαγγελίας» και οι δρόμοι που οδηγούν εκεί «φιλοξενούν» την δική τους πικρή «οδύσσεια».

Είναι όμως η Ευρώπη η «Ιθάκη» που θα δικαιώσει τον αγώνα τους; Είναι ικανή να εκπληρώσει τα ταπεινά τους όνειρα για μια θέση στον ήλιο και ένα κομμάτι ψωμί;

Μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν δείχνει να ανταποκρίνεται σε έναν τόσο φιλόδοξο κοινωνικό ρόλο! Όχι μόνο δεν θυμίζει την φιλόξενη «Ιθάκη» του Οδυσσέα, αλλά αντίθετα αναβιώνει τον μύθο μιας σύγχρονης Βαβέλ, που καθένας μιλά μόνο την δική του γλώσσα,  αδυνατώντας και κυρίως αδιαφορώντας να συνεννοηθεί με τους υπόλοιπους.

Η «Ευρώπη των λαών» αποτελεί πλέον έναν ξεθωριασμένο τίτλο του μακρινού παρελθόντος και μια ψευδαίσθηση ενός ξεφτισμένου μεγαλείου, που κάθε άλλο παρά δικαιώνει τα οράματα των ιδρυτών της.

    Ένας «πρόσφυγας άνεμος» που σηκώθηκε απότομα από το «πολιτικό βαρομετρικό χαμηλό» στην περιοχή της μέσης ανατολής και μέρους της βόρειας Αφρικής, αναπτύσσεται με κατεύθυνση την καρδιά της Ευρώπης, κάνοντας τα κλειστά της σύνορα να τρίζουν και την ενότητα της να ταλαντεύεται!

Ο ανθρωπισμός, ο αλτρουισμός, η κοινωνική ευαισθησία και η δημοκρατική συνείδηση, ως δομικά στοιχεία του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, παραδίδουν τώρα την θέση τους στην ξενοφοβία, τον κοινωνικό ρατσισμό και την ακροδεξιά συντηρητική ξενοφοβική αντίληψη.

Η Ευρώπη όμως που φοβάται τους ανθρώπους, φοβάται και τον ίδιο της τον εαυτό. Φοβάται την συνύπαρξη, φοβάται την ενότητα, φοβάται την συνοχή της.

    Οι ηγέτες των ισχυρών κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει τώρα να κάνουν την αυτοκριτική τους, αναγνωρίζοντας τις δραματικές κοινωνικές ανισότητες που έχουν δημιουργήσει μέσα στην ένωση, από την εφαρμογή των στρατηγικών επιλογών της αυστηρής λιτότητας, θύμα της οποίας είναι και η ίδια η Ελλάδα, που καλείται τώρα, μέσα στην τραγική οικονομική κατάσταση που βρίσκεται, να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, στην υποδοχή του μεγαλύτερου μέρους του όγκου των προσφυγικών ροών.

    Δεν μπορούμε όμως να μην αναγνωρίσουμε και τις τεράστιες ευθύνες της αποκαλούμενης «διεθνούς κοινότητας» με την εκούσια συμμετοχή βέβαια και της Ευρωπαϊκής ένωσης, στην όξυνση του κλίματος αποσταθεροποίησης σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής, από τις οποίες πηγάζουν κυρίως οι ροές των προσφύγων.

    Τώρα, κινδυνεύουμε να πληρώσουμε πολύ ακριβά το τίμημα, της απληστίας των ισχυρών μελών της διεθνούς κοινότητας, της υπεροψίας των χωρών της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης και του αθεράπευτου επαρχιωτισμού των Βαλκανίων!

    Ο «πρόσφυγας άνεμος» που έσπειρε η ανθρώπινη ματαιοδοξία , θα δυναμώνει διαρκώς μέρα με τη μέρα, δοκιμάζοντας στο πέρασμα του τις αντοχές τις Γηραιάς Ηπείρου.

Ας ευχηθούμε μόνο, να πράξει η Ευρώπη αυτό που πρέπει και γρήγορα, ώστε να μην χρειαστεί να θερίσει, εκείνη την θύελλα που θα την καταστρέψει!...