Ακολουθώντας τα ζάλα των Μουσουλμάνων Κρητικών του Χαμιντιέ

Ακολουθώντας τα ζάλα* των Μουσουλμάνων Κρητικών του Χαμιντιέ

η φωτογραφία από : http://kritikoipalmoi.blogspot.gr/

Κάνοντας μια βόλτα στην μικρή πόλη της Χαμιντιέ, στη Συρία, θα ακούσεις ελληνικές φωνές μιλώντας άπταιστα την κρητική διάλεκτο. Μην απορήσεις, είναι μια πόλη που δημιουργήθηκε γύρω στο 1897, με διαταγή του Τούρκου σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίντ Β’ με σκοπό τη φιλοξενία Μουσουλμάνων Κρητικών που εγκατέλειψαν την Κρήτη, λίγο πριν  την περίοδο της αυτονομίας και της δημιουργίας στο νησί της Κρητικής Πολιτείας. Οι λόγοι για τους οποίους έφυγαν από την Κρήτη είναι κυρίως θρησκευτικοί: πολλοί είχαν εξισλαμιστεί κατά την οθωμανική κυριαρχία και θα θεωρούνταν προδότες από τους υπόλοιπους ντόπιους.

Φεύγοντας από το νησί του Μίνωα, και κατευθυνόμενοι προς τη Χαμιντιέ, δεν έπαψαν ούτε στιγμή να μιλούν την Κρητική διάλεκτο, η οποία μέχρι και σήμερα είναι ευρέως ομιλούμενη σε εκείνες τις περιοχές. Υποστηρίζεται, μάλιστα από εκείνους, Έλληνες της διασποράς, πως μιλούν ελληνικά, συνθέτουν μαντινάδες, κι ας μην έχουν ποτέ ξανά επισκεφτεί την Κρήτη από τότε, πράγμα που τους είναι όνειρο ζωής. Η σημερινή Χαμιντιέ έχει πληθυσμό περίπου 8000 κατοίκων, των οποίων η πλειοψηφία ακόμα μιλάει την κρητική διάλεκτο στην καθημερινότητά τους και διατηρούν τα ήθη και έθιμα της παλαιάς τους πατρίδας.

Το ζήτημα όμως είναι… Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε την ύπαρξη αυτής ή και οποιασδήποτε άλλης Ελληνόφωνης πόλης, πέρα από τα σύνορα του Ελλαδικού χώρου; Προφανώς, η μειοψηφία από εμάς. Αντιθέτως, όλος ο ελληνικός πληθυσμός της διασποράς αναγνωρίζει και συνεχίζει να περνά από γενιά σε γενιά τα ήθη και τα έθιμά μας, να διαδίδει τον πολιτισμό μας και να εδραιώνει την ελληνική παρουσία σε ξένα κράτη.

Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να αναρωτηθούμε: ποια δύναμη κρατά άσβηστη την ελληνική γλώσσα σε ξένο περιβάλλον; Ποια δύναμη κάνει αυτούς τους ανθρώπους μετά από τουλάχιστον 5 γενιές να παραμένουν και να δηλώνουν Κρήτες;

Κάποια δύναμη που, ίσως, οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες δεν γνωρίζουν. Η δύναμη της εκτίμησης, της αναγνώρισης και πάνω απ’ όλα της αξιοπρέπειας απέναντι στην γλώσσα μας. Η γλώσσα είναι ένα από τα στοιχεία που δηλώνει την καταγωγή μας και το κυριότερο στοιχείο που κρατά ζωντανό τον πολιτισμό μας. Αν χαθεί η γλώσσα θα χαθούν  η ιστορία, τα έθιμα, ο πολιτισμός και η ταυτότητά μας.

Η ελληνική πολιτεία παρ’ όλα τα εσωτερικά προβλήματα, οφείλει να ενσκήψει σε αυτές τις γειτονιές του κόσμου, όπου μιλιούνται οι ελληνικές διάλεκτοι. Οφείλει να γίνει η γέφυρα επικοινωνίας αυτών των ανθρώπων με τα πατρογονικά τους εδάφη. Άλλωστε, όλοι οι λαοί βγαίνουν κερδισμένοι με τη γνωριμία του άλλου, με την κατανόηση του διαφορετικού, με την εξάλειψη της μισαλλοδοξίας.

ζάλα: τα βήματα (λέξη της κρητικής διαλέκτου)

     Κατερίνα Λυρώνη, Α2                                                                     11 Οκτωβρίου 2016

«Κόφτης» και στην Παιδεία

Συντάκτης: Γιάννης Μοσχονάς

Αναδημοσίευση άρθρου μου, από την «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ»  (07-06-2016)

  
    Αγαπημένη συνήθεια όλων των κυβερνήσεων τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας αποτελούσε η μεταρρυθμιστική τους μανία στον χώρο της εκπαίδευσης! Μια ιδιαίτερα κακή συνήθεια που ενίοτε ξεπερνούσε τα όρια της εμμονής τού εκάστοτε ματαιόδοξου υπουργού Παιδείας, με αυτοσκοπό να αφήσει πάση θυσία το πολιτικό του αποτύπωμα, αδιαφορώντας όμως για την έκβαση του αποτελέσματος της νεωτεριστικής του δράσης.

Είχαμε λοιπόν κατά το παρελθόν μια σειρά παρεμβάσεων, που αφορούσαν κυρίως το εξεταστικό σύστημα των υποψηφίων για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων αυτών των παρεμβάσεων αποτελούσε διαχρονικά η προχειρότητα, η απουσία σοβαρού σχεδιασμού, αλλά κυρίως η έλλειψη σεβασμού και ουσιαστικού οράματος για έναν κατ' εξοχήν ευαίσθητο χώρο, που εξ ορισμού καλείται να διαμορφώσει τους αυριανούς πολίτες αυτού του τόπου!

Ετσι και τώρα, μετά και την ολοκλήρωση των εργασιών της λεγόμενης Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία μας, δόθηκαν στη δημοσιότητα τα νέα «μεταρρυθμιστικά πειράματα», σχεδιασμένα όπως πάντα «επί χάρτου», άλλης μιας «πεφωτισμένης» επιτροπής.

Αμφισβητώντας τον όρο του Εθνικού Διαλόγου, γιατί απλά ποτέ δεν υπήρξε και εστιάζοντας την προσοχή μου στη μεταρρυθμιστική πρόταση που αναφέρεται στον χώρο της μέσης εκπαίδευσης που με αφορά, φοβάμαι και μακάρι να διαψευσθώ, πως η προσφιλής νεωτεριστική μεταρρυθμιστική συνήθεια του «copy-paste» θα προξενήσει και πάλι, εκτός από άλλη μία αναστάτωση χωρίς προηγούμενο στον πολύπαθο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, και ανεπανόρθωτες βλάβες στον κοινωνικό χαρακτήρα και ρόλο του δημόσιου σχολείου!

Η προτεινόμενη κατάργηση της οργανωτικής δομής των τριών τάξεων που αφορά το Γυμνάσιο και το Λύκειο θα έχει αναγκαστική συνέπεια τη ριζική αναδιάρθρωση ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος στη μέση εκπαίδευση!

Πρόκειται για μια δομική μετατροπή, που ετούτη τουλάχιστον τη χρονική στιγμή δεν νομίζω ότι είναι σε θέση να διεκπεραιώσει επιτυχώς η εκπαιδευτική κοινότητα. Οταν θέλεις να δημιουργήσεις ένα στέρεο οικοδόμημα με αξιώσεις για το μέλλον του, δεν ξεκινάς να χτίζεις από τη μέση αλλά από τα θεμέλιά του!

Επειδή όμως οι καιροί είναι χαλεποί και αυτό μας καθιστά τουλάχιστον περισσότερο προσεκτικούς και υποψιασμένους και αφού καθόλου δεν με έπεισε η δικαιολόγηση των εμπνευστών της επικείμενης μεταρρύθμισης, έχω κάθε λόγο και αιτία να ερμηνεύσω με χρήση μνημονιακών όρων το συγκεκριμένο εγχείρημα ως την αφορμή για τη δημιουργία ακόμα ενός «κόφτη», στην ήδη πενιχρή έως και ανύπαρκτη εκπαιδευτική δαπάνη!

Η εισηγούμενη , αδικαιολόγητη και ακατανόητη για μένα κατανομή (4-2) των δύο ιστορικά τριετιών της μέσης εκπαίδευσης θα έχει επιθυμητή συνέπεια τη συγχώνευση από την αρχή όλων των σχολικών μονάδων, την αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, τη μείωση των διδασκόμενων ωρών ανά μάθημα και φυσικά τη μείωση του συνολικού πληθυσμού των εκπαιδευτικών στην επικράτεια, με αντιφατικό αποτέλεσμα, εκεί που δεν είχαμε δασκάλους, ύστερα από αυτό το «μαγικό τρικ» να μας περισσεύουν κιόλας!

Η εφαρμογή μιας τέτοιας επιλογής θα έχει τραγική συνέπεια τη δημιουργία ενός κατ' εξοχήν ταξικού σχολείου πολλών ταχυτήτων, στο οποίο θα μπορούν να διακρίνονται και να συνεχίζουν τις πανεπιστημιακές σπουδές τους οι «λίγοι και εκλεκτοί» που θα κατέχουν το κοινωνικό και οικονομικό πλεονέκτημα, ενώ οι υπόλοιποι θα διατηρούν απλά τη θέση τους σε ένα απέραντο «σχολικό parking μαθητών», στο οποίο οι αρετές της Παιδείας μας, όπως είναι η ευγενής άμιλλα, η αναζήτηση της αλήθειας μέσα από τη γνώση και η προσήλωση στα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, θα είναι κι αυτές «παρκαρισμένες» μέσα στον συνωστισμό της «κρίσιμης μάζας των απαίδευτων μαθητών», που θα κληθούν να συγκροτήσουν στη συνέχεια τον πυρήνα της αυριανής ελληνικής κοινωνίας!

Το «παιχνίδι» αυτό μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα επικίνδυνο σε μια περίοδο που το αγαθό της δημόσιας Παιδείας μας μόνο ως προστιθέμενη αξία οφείλουμε όλοι να αναγνωρίζουμε και όχι ως αποτέλεσμα αντιγραφής ενός φθηνού κακέκτυπου κάποιου φινλανδικού μοντέλου Εκπαίδευσης, ασύμβατο με τη φιλοσοφία, την κουλτούρα και την ιδιοσυγκρασία του Ελληνα!

Μέσα σε όλα αυτά τα «περίεργα» που προβλέπει το περίφημο «πόρισμα Λιάκου» για την εκπαίδευση, υπάρχει ένα κακό και ένα καλό!
Το κακό είναι πως, αν τελικά εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις αυτές όπως παρουσιάζονται, η εκπαίδευση στη χώρα μας δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια!
Το καλό είναι πως οι προτεινόμενες αυτές αλλαγές αποτελούν, προς το παρόν τουλάχιστον, μονάχα προτάσεις!..

Η Παιδεία... ασθενεί..!

Συντάκτης : Γιάννης Μοσχονάς

Αναδημοσίευση άρθρου
(Η 1η δημοσιευση έγινε στην εφημερίδα "ΠΑΤΡΙΣ" στις 6/5/2015 αλλά δυστυχώς, το θέμα αναδεικνύεται διαρκώς επίκαιρο..!)

    Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ένα καθαρά Ελληνικό φαινόμενο λαμβάνει χώρα στους κόλπους της δημόσιας εκπαίδευσης, αμφισβητώντας και αποδομώντας τον ρόλο και την λειτουργία της.

Μια κακή συνήθεια που τείνει να γίνει παράδοση και θεσμός στον τόπο μας και χαρακτηρίζεται από ένα ισχυρό κύμα μαζικής φυγής ενός μεγάλου μέρους μαθητών από τις αίθουσες διδασκαλίας, στο τελείωμα της σχολικής χρονιάς.

Αφορά σχεδόν το σύνολο του μαθητικού πληθυσμού της τελευταίας τάξης του Λυκείου, σε πανελλαδικό μάλιστα επίπεδο, ο οποίος εντάσσει στο γενικότερο σχέδιο προετοιμασίας του για τις επερχόμενες πανελλαδικές εξετάσεις, την απουσία του από το σχολείο, κατά τον τελευταίο μήνα των μαθημάτων.

Σύμφωνα με το σχέδιο προετοιμασίας τους, οι μαθητές και υποψήφιοι φοιτητές, φροντίζουν να μην κάνουν απουσίες κατά την διάρκεια του σχολικού έτους, με σκοπό να εξαντλήσουν όλα εκείνα τα περιθώρια που τους παρέχει το σχετικό νομικό πλαίσιο, για τις απαιτούμενες παρουσίες τους εντός του σχολείου και τις προβλεπόμενες απουσίες τους από αυτό.

Έτσι, παρατηρείται το ανορθόδοξο φαινόμενο, οι συνεπέστεροι μαθητές ως προς τις παρουσίες αλλά και ως προς τις επιδόσεις τους, να εγκαταλείπουν το σχολείο τον τελευταίο μήνα των μαθημάτων, προκειμένου να διαβάσουν, όπως ισχυρίζονται. Αυτό έχει ως συνέπεια να προσέρχονται στο σχολείο τους, μόνο εκείνοι οι μαθητές που δεν είναι σε θέση να διασφαλίσουν την επάρκεια της φοίτησης τους, διαφορετικά θα απουσίαζαν και αυτοί με την σειρά τους, αν και αποτελούν μειοψηφία στην μαθητική κοινότητα.

Το χειρότερο όμως απ' όλα αυτά και εκείνο που με προβληματίζει αλλά και που με ανησυχεί περισσότερο είναι πως, η ίδια η κοινωνία έχει αποδεχθεί πλέον το φαινόμενο αυτό, ως φυσιολογικό επακόλουθο μιας ιδιαίτερα επίπονης και εξαντλητικής διαδικασίας, που επιβάλει το καθιερωμένο σύστημα εισαγωγής υποψηφίων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η συνέργεια της πολιτείας στην επικράτηση αυτού του παράδοξου εποχιακού φαινομένου που παρατηρείται στα σχολεία μας, διαφαίνεται και καταγράφεται διαχρονικά, τόσο σε τυπικό όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο.

Δεν μπόρεσα ποτέ, για παράδειγμα, να κατανοήσω την λογική του Υπουργείου της Παιδείας να επιβραβεύει τους «καλούς» μαθητές, που συγκεντρώνουν μέσο όρο προφορικής βαθμολογίας για τα δύο τετράμηνα, μεγαλύτερο ή ίσο των 15 μονάδων, με ένα έξτρα μπόνους 50 απουσιών που μπορούν να κάνουν επιπλέον, από εκείνους τους μαθητές που δεν έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν την παραπάνω βαθμολογική επίδοση.

Δηλαδή, επιβραβεύουμε έναν «καλό» μαθητή απομακρύνοντας τον από το σχολείο του και ταυτόχρονα τιμωρούμε έναν άλλο όχι και τόσο καλό, επιβάλλοντας την παρουσία του στο ίδιο σχολείο!

Ωστόσο, τις παραπάνω 50 απουσίες που μπορεί να κάνει ο «καλός» μαθητής, θα πρέπει να φροντίσει να τις δικαιολογήσει ως «ασθένεια», από κάποιο δημόσιο νοσοκομείο.

Εδώ έρχεται να «συνδράμει» με τον τρόπο της και η «Ιατρική επιστήμη» στην επίτευξη του σχεδίου με την κωδική ονομασία «νόμιμη απομάκρυνση των μαθητών από τα σχολεία
τους !»

Ακόμα και κάποιοι ιδιώτες γιατροί παρατηρούνται να «εξαργυρώνουν» τις πολύτιμες ιατρικές τους γνώσεις, στην υπηρεσία κάποιων «κατά φαντασία ασθενών» μαθητών!

Αν κάποιος σοβαρός στατιστικολόγος έμπαινε ποτέ στον κόπο αυτή την εποχή να καταγράψει, στατιστικά εννοώ, τα απαλλακτικά ιατρικά σημειώματα που εκδίδονται επίσημα, μόνο από τα δημόσια νοσοκομεία για λογαριασμό της μαθητιώσας νεολαίας μας, θα συμπέραινε προς μεγάλη του έκπληξη πως, σχεδόν ολόκληρος ο μαθητικός πληθυσμός της χώρας στην ηλικία των δεκαοκτάρηδων, ασθενεί μαζικά ετούτη την περίοδο!

Όμως αποτελεί κοινό μυστικό και δυστυχώς θλιβερή πραγματικότητα, που δεν χρειάζεται καμία στατιστική έρευνα να το επιβεβαιώσει, πως η «ασθένεια» ετούτη, μόνο τα παιδιά μας δεν αφορά, που είναι και τα μεγάλα θύματα ενός πραγματικά νοσηρού πολιτικού συστήματος, που με τις επιλογές του, φρόντιζε πάντα να αναδεικνύει την δημόσια Παιδεία μας ως τον «μεγάλο ασθενή», «απαλλάσσοντας» κάθε εκπαιδευτικό σύστημα που την οργανώνει, από την μέγιστη υποχρέωση και το ιερό καθήκον του, να υπηρετεί με αφοσίωση την νεολαία μας και να προωθεί ανεμπόδιστα την γνώση, τις αξίες, τα ιδανικά, την κουλτούρα και τον πολιτισμό!

Η διαρκής και επιμελώς συντηρούμενη υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα του σχολείου, που απομονώνει και αποξενώνει τον μαθητή από το φυσικό του περιβάλλον, εμποδίζοντας έτσι την βελτίωση των όρων κοινωνικής συνύπαρξης, αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή, με σκοπό την επικράτηση της αμάθειας, ως απαραίτητη προϋπόθεση χειραγώγησης της κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας μπερδεμένης, που όχι μόνο δεν φαίνεται να διαθέτει υγιή αντανακλαστικά αμφισβήτησης και αντίστασης, αλλά αντίθετα, συμβιβάζεται και προσαρμόζεται εύκολα, συνεργώντας έτσι πολλές φορές με τον τρόπο της σε αυτή την χειραγώγηση.

Όλη ετούτη την πραγματικά άχαρη περίοδο για την εκπαιδευτική κοινότητα, κατά την οποία, οι εκπαιδευτικοί μετατρέπονται σε συλλέκτες δικαιολογητικών, οι γονείς σε δέκτες δικαιολογιών και οι μαθητές σε μηχανές αποστήθισης ανούσιας εφήμερης γνώσης, ελπίζουμε και ευχόμαστε όλοι μαζί, κάποια στιγμή στο μέλλον να αποκτήσουμε επιτέλους την Παιδεία εκείνη που μας αξίζει!

Καλό μήνα και καλή επιτυχία στα παιδιά μας!

Αγένεια ή πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων.

Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων.

  Όταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Ερβιν Γκόφμαν (Αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι «καλημέρα» και «συγγνώμη». Και συμπλήρωνε: Αυτά τα «καλημέρα» και τα «συγγνώμη» πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία.

  Αν ο Γκόφμαν μπορούσε να κάνει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα «καλημέρα» και «συγγνώμη». Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, «να σας πω!». Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: «Θέλω αυτό» ή «Έχετε το τάδε;» ή «Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!». Η απουσία της λεκτικής ευγένειας συνοδεύεται συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας: η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος «δεν σε βλέπει» και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το «δυνατό άγγιγμα» που προκύπτει από το «ασυναίσθητο» σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές.

  Η αγένεια δεν είναι προφανώς ελληνικό προνόμιο. Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους. Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας παρά θεωρείται κανονικότητα. Αντίθετα, μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης αστικής διαστροφής, οι τύποι ευγένειας είναι εκείνοι που θεωρούνται παρέκκλιση και γίνονται συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, σχολιασμού και (καλοπροαίρετης;) πλάκας.

  Η κουλτούρα της αγένειας διαμορφώνει ασφαλώς και τους όρους δημοσιότητας των δημοσίων προσώπων. Φωνές, τσιρίδες, υποτιμητικός πληθυντικός και μάγκικος ενικός κυριαρχούν στη ζωντανή και τηλεοπτική πολιτική αντιπαράθεση. «Ακούς τι σου λέω, ρε; Ακούς τι σου λέω;», «Αυτό που σου λέω, εγώ!» ακούγονται να βγαίνουν από το στόμα μελιτζανοκόκκινων προσώπων έτοιμων να εκραγούν. Περιγραφικά επίθετα εν είδει κατηγορητηρίου (Καραγκιόζης, μαφιόζοι, λαμόγια, ρουφιάνοι) και ηθικολογίζοντες αφορισμοί («σα δεν ντρέπεστε!», «καλά, εντάξει, μπαρμπούτσαλα») και πού και πού κανένα αναστοχαστικό συγγνώμη («Μα είστε εντελώς ηλίθιος, συγγνώμη κιόλας») δίνουν και παίρνουν προτού τα διακόψει ρυθμικά η τέλεια μονοτονία της επανάληψης: «Με αφήνετε να μιλήσω; Με αφήνετε να μιλήσω; Μα γιατί δε με αφήνετε να μιλήσω;».

  Η ελληνική κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή, όπως αντίστοιχα μια άλλη εθνική κουλτούρα ευγένειας δεν είναι καθαυτή καλή. Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως «καλημέρα», «συγγνώμη», «ορίστε», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία – βίαιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κάλλιστα και σε συνθήκης απόλυτης ευγένειας. Επιτελούν όμως, όπου χρησιμοποιούνται, μια σειρά από πολύπλοκες κοινωνικές λειτουργίες τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: οργανώνουν τις τυχαίες αλλά αναπόφευκτες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων, φτιάχνουν μικρές καθημερινές τελετουργίες, αισθητικοποιούν την επικοινωνία κρύβοντας την πραγματική αδιαφορία που μπορεί να νιώθει ο ένας για τον άλλον, επιτρέπουν την έκφραση μέχρι και των πιο παράδοξων αιτημάτων διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας στιγμιαίες σχέσεις εξάρτησης. Κυρίως, όμως, υφαίνουν το πλαίσιο μιας κουλτούρας που υπολογίζει τον Άλλον, επιτρέπει την κριτική, αλλά επιζητεί τη συναίνεση.

  Όχι, η κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις φορμαλιστικές αντιπαραθέσεις και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις υπέρμετρων εγώ. Αντίθετα, η αναγνώριση του Άλλου και η προσοχή στις ανάγκες του, που αυτόματα προκύπτουν από τη μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας, καθρεφτίζουν μία προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση. Ευγένειες και αγένειες, ήρθε η ώρα όλες αυτές τις λέξεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, να τις πάρουμε στα σοβαρά.

                                                                                                                      Χαριτίνη Καρακωστάκη

                                                                                                                      Πηγή: tanea.gr

Κλέφτης ονείρων

Κλέφτης ονείρων  

  

  Είναι ο λόγος για τον οποίο δεν πετυχαίνουμε όλα όσα έχουμε σκοπό να πετύχουμε. Είναι κάτι πολύ κλασικό. Κάτι που σε όλους μας λίγο ή πολύ έχει συμβεί και συνεχίζει να συμβαίνει. Είναι το σύνδρομο του μετά, του σε λιγάκι, του αύριο, του μεθαύριο. Μια από τις κύριες αιτίες του στρες και της κατακόρυφης μείωσης της παραγωγικότητας του κάθε ατόμου. Η σε όλους μας γνωστή και μισητή αναβλητικότητα.
  Μας σταματούν όλες αυτές οι αρνητικές σκέψεις και σκοτούρες. Όλοι αυτοί οι φόβοι που μας περιτριγυρίζουν και μας καταβάλλουν. "Ίσως να μην έχει νόημα", "ίσως να αποτύχω".
  Η φυσιολογία επηρεάζει και την ψυχολογία. Η απουσία ενέργειας, συνεπάγεται και την απουσία διάθεσης, όρεξης και ενθουσιασμού. Η παρουσία της φυσικά, δεν επιτυγχάνεται με την κατανάλωση κάποιου «μαγικού χαπιού». Η τακτική άσκηση, η ξεκούραση, η ισορροπημένη και σωστή διατροφή, είναι το «κλειδί» για την κατοχή της.
  Οι θετικές σκέψεις και οι σωστές αντιλήψεις για το κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας, είναι απαραίτητες και ιδανικές προϋποθέσεις της επιτυχίας. Η στάση μας, είναι εκείνη που επηρεάζει την κάθε μας πράξη και ενέργεια. Χρειάζεται υπευθυνότητα από μέρους μας. Η συνεχής αναζήτηση δικαιολογιών για την οποιαδήποτε αναβολή, η αναμονή τού να γίνουν όλα τέλεια κατά τη δική μας κρίση, να ανάψουν όλα τα φανάρια πράσινο ώστε να πάρουμε την απόφαση του ξεκινήματος, προφανώς δεν είναι λύση. Ακόμη κι αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, μια αναποδιά, ακόμη κι αν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια δύσκολη κατάσταση που εμείς αδυνατούμε να αλλάξουμε, είναι αναγκαίο να πάρουμε την ευθύνη για το πώς συμπεριφερόμαστε γύρω από αυτήν.

  Εξαιρετικά σημαντική είναι η παρουσία ενός τελικού στόχου-σκοπού-οράματος. Η μακροπρόθεσμη γνώση του τι πραγματικά είναι αυτό που ποθεί κανείς να πετύχει, είναι ο οδηγός και ο λόγος για τον οποίο κρατιέται ζωντανό το όνειρο.

  Η παρουσία κίνητρων, είναι εξίσου σημαντική. Η επιθυμία για εξέλιξη, για προσφορά, αυτή η δέσμευση απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και στους συνανθρώπους μας. Αυτή η ανάγκη του να είμαστε πρότυπα προς μίμηση. Να μας χαρακτηρίζει η υπομονή και η επιμονή. Στην πίσω πλευρά του μυαλού μας, ας υπάρχει πάντα η φιλοσοφία του μυρμηγκιού. Το μυρμήγκι, με σκοπό να περάσει από τη μια μεριά του δαπέδου στη άλλη, θα κάνει τα πάντα ώστε να το πετύχει, ακόμη κι αν τη διαδρομή διακόπτει ένα μεγάλο, πεσμένο στο έδαφος κλαδί ενός δέντρου. Θα περάσει από πάνω, θα σκάψει από κάτω, θα στρίψει αριστερά, δεξιά. Ίσως να έχουμε σκοπό να γράψουμε ένα βιβλίο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να γράφουμε μερικές λέξεις, φράσεις ή σελίδες τη μέρα. Να μάθουμε να «κόβουμε» σε μικρά, μετρήσιμα, υπολογίσιμα κομμάτια το όραμά μας. Σε περίπτωση που την πρώτη φορά που θα επιχειρήσουμε να οδηγήσουμε ποδήλατο αποτύχουμε και πέσουμε, δεν σημαίνει για κανέναν λόγο πως πρέπει να παραιτηθούμε, να απογοητευτούμε, να αποδοκιμαστούμε. Αντιθέτως μάλιστα, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και να πιστέψουμε στις ικανότητές μας.  Άλλωστε, το μυστικό της επιτυχίας, είναι η αποτυχία.

  Ακόμη κι αν δεν κατορθώσουμε να πετύχουμε τον τελικό μας σκοπό, ας συγχαρούμε τον εαυτό μας, διότι «οἴκοθεν νοείται» πως θα έχουμε εισπράξει διδάγματα ζωής, ηθικά διδάγματα, ψυχικές αρετές, λόγω της καταβολής των αξιοσημείωτων προσπαθειών μας, για την επίτευξη του στόχου μας. Έστω ότι ένας καπετάνιος έχει ως στόχο να φτάσει στο λιμάνι της απέναντι ηπείρου. Μπορεί στην τελική να μην κατορθώσει να το πετύχει. Εάν όμως αρχικά δεν είχε θέσει αυτόν τον στόχο, ίσως να μην διέσχιζε το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, ώστε να ανακαλύψει αυτό το φανταστικό νησί, που όλοι θεωρούσαν μύθο.

  Συμπεραίνουμε, λοιπόν, πως αυτό το ξεκίνημα, αυτό το πρώτο βήμα είναι υποχρεωτικό να γίνει άμεσα, κι ας φαντάζει βουνό η αρχή.

Μυράντα Χαραλαμπάκη, Α4

Η ανθρωπιά θα ρίξει τους φράχτες

 Η ανθρωπιά θα ρίξει τους φράχτες

  

Ραφαέλα ...  Β1

   Ώρα 7 το πρωί. Κλάματα, κραυγές τσακίζουν το ειδυλλιακό τής στιγμής. Η θάλασσα "πανδέγμονα", για τον παππού Παπαδιαμάντη, γεμάτη κορμιά, γεμάτη ανθρώπους αβοήθητους και μαζί με αυτούς, βυθισμένα όνειρα και ελπίδες. Δυστυχώς, σκηνές σαν κι αυτή που σαν εικόνες από λογοτεχνικό βιβλίο θα έπρεπε να φαντάζουν, σήμερα φτιαγμένες από δάκρυ, αίμα και πόνο συνθέτουν τον καμβά της Ευρώπης του 2016.

   Μια Ευρώπη που σηκώνει φράχτες για να κρατήσει μακριά από αυτήν, την ξεπεσμένη της ανθρωπιά. Η Ευρώπη των Ιδεών, η Ευρώπη των κλασικών αξιών, η Ευρώπη της Γαλλικής Επανάστασης τώρα φυγαδεύεται μακριά από το σπίτι της. Τώρα η μισαλλοδοξία σαν άλλος ταύρος την φυγαδεύει μακριά από την γη των ανθρώπων που σε άλλους καιρούς, τόσο πολύ μόχθησαν γι’ αυτήν. Σημαίες πλαστικές κυματίζουν στο αέρα της «δήθεν» γης της ελευθερίας να μας θυμίζουν το διάττον όραμα. Τοίχοι ορθώθηκαν στη νωπή από το αίμα γη, για να κρατήσουν μακριά την εισβολή της ανθρωπιάς.

   Οι άνθρωποι όμως πάντα ίδιοι. Αυτό το είδος που πριν από μερικά χιλιάδες χρόνια «τόλμησε» να κοιτάξει τον έναστρο ουρανό, τώρα χαμηλώνει το κεφάλι στην έναστρη σημαία, όχι από φόβο ούτε από ταπείνωση, αλλά για να αντικρίσει ξανά τον ουρανό εκείνο στα μάτια των αδελφών του, που ζητάνε το χέρι του για να γλιτώσουν από την τρικυμία των καιρών. Με τις δυο λερωμένες και ματωμένες παλάμες πολεμάει ο Άνθρωπος  να σηκώσει και να σηκωθεί από το ξέσπασμα του θανάτου αλλά και από το καβούκι του εαυτού του. Τα δύο σώματα αλληλοβοηθούμενα σηκώνονται το καθένα από τη δική του δίνη και σμίγουν σε ένα και αντικρίζουν σαν πρώτη φορά μαζί τον ήλιο.

   Με το βλέμμα λοιπόν πάντα ψηλά ας πολεμήσουμε τον πόθο του «εγώ» και τον φόβο στο «εκείνος». Ας γκρεμίσουμε τα τείχη της καρδιάς μας και ας σηκώσουμε ξανά ψηλά τον Άνθρωπο καθώς και τον ήλιο που τον φωτίζει όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Έχουμε χρέος σαν άνθρωποι να ξαναστεριώσουμε  τον κόσμο μας…

   Αυτόν τον κόσμο, «τον μικρό, τον μέγα»!                        

    Γιώργος Ξυδάκης,  Γ3

Το άγχος στην εφηβεία

Το άγχος στην εφηβεία

Όπως γνωρίζουμε όλοι, γονείς, μαθητές  και καθηγητές, το άγχος στα εφηβικά χρόνια είναι μια ιδιαίτερα άσχημη "αρρώστια". Ως μαθήτρια Λυκείου και ζώντας καθημερινά τον φόρτο των μαθημάτων και των εξωσχολικών υποχρεώσεων, μπορώ να πω πως το άγχος επιδρά καταλυτικά στην ψυχοσωματική υγεία των εφήβων. Δυστυχώς όμως ή ευτυχώς υπάρχει. Για να κατανοήσουμε περισσότερο αυτή την δυσάρεστη κατάσταση πρέπει πρώτα να δούμε τι την προκαλεί
    Στις μέρες μας ,όπου ο εκσυγχρονισμός έχει φτάσει στο ύψιστο σημείο του, το εύρος των επαγγελμάτων καθώς και ο ανταγωνισμός στην εργασία έχει κορυφωθεί. Η νοοτροπία λοιπόν της επιτυχίας έχει πλέον ριζώσει από μικρή ηλικία . Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Οι στόχοι στην ζωή του νέου δρουν θετικά στην ευρύτερη κοινωνικοποίηση του και επιπλέον ο νέος ονειρεύεται. Τα παιδιά όμως, στην ηλικία των 15 έως και 18 ετών δίνουν όλες τους τις δυνάμεις στο πλαίσιο του σχολείου για να αποδείξουν την "αξία" τους. Μπαίνουν λοιπόν σε μια διαδικασία εφαρμογής των στόχων τους, η οποία είναι επίπονη. Καθημερινό διάβασμα  διαφορετικών και δύσκολων μαθημάτων στο οποίο καλούνται να είναι καλοί και όχι μέτριοι ,δραστηριότητες εκτός σχολείου π.χ. ξένες γλώσσες, αθλητικές δραστηριότητες κ.α.
Η καθημερινότητα, όμως, αυτή δημιουργεί μελαγχολικούς νέους, οι όποιοι παραπονιούνται για το είδος της ζωής που υποχρεούνται να ακολουθήσουν και να φέρουν εις πέρας στην καλύτερη ηλικία της ζωής τους, όπως ισχυρίζονται
     Συχνά, τα άτομα που αποκαλούμε αγχώδη στην ηλικία μου, έχουν προσαρμόσει την καθημερινότητα τους σε ένα συνεχές μαραθώνιο, έτσι, ώστε να τα προλάβουν όλα, σε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο .Η σκέψη και μόνο προκαλεί τρόμο. Στο τέλος της ημέρας ,εξαντλημένα και πνευματικά "χορτασμένα" επιζητούν την ξεκούραση τους, που δεν είναι άλλη από τον ύπνο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για παιδιά, για έφηβους, για εκείνους που δίνουν  ζωή και ενέργεια στη σημερινή κοινωνία μέσω της δημιουργικότητας τους.
     Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας, όπως διαμορφώνεται ως τώρα είναι απαιτητικό. Η επίδραση, όμως, που ασκεί στους νέους της ηλικίας μου, δεν χαρακτηρίζεται μόνο από αρνητικά στοιχεία. Όλοι οι μαθητές άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο έχουν αποκομίσει σημαντικές γνώσεις, που τις χρησιμοποιούν στην καθημερινότητα τους. Πόσες φορές δεν επικαλεστήκαμε κάποια πληροφορία που ακούσαμε στην τάξη για να διορθώσουμε τους γονείς μας ή για να δείξουμε πως γνωρίζουμε κάτι περισσότερο απ' αυτούς; Έρευνες έχουν δείξει, πως οι μαθητές  λειτουργούν καλύτερα κάτω από πίεση .Πίεση ,βέβαια, σε λογικά επίπεδα, που καθιστά το άτομο παραγωγικό και σε ετοιμότητα και όχι ακραίες καταστάσεις που οδηγούν το άτομο σε ψυχοσωματική αποδυνάμωση
      Επομένως, αυτό που πρέπει να κατανοήσει η σημερινή κοινωνία είναι ότι έχει να κάνει με παιδιά και όχι με υπερανθρώπους. Οφείλει να ακούει τα μέλη της, να συμμερίζεται τις ανησυχίες και τα θέλω τους και να στοχεύει στην διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων. Οι  διαπροσωπικές σχέσεις και οι συζητήσεις με μεγαλύτερους άλλα και με άτομα ανάλογης ηλικίας αποτελούν άμεση λύση. Αυτό που επιζητεί ένας μαθητής  είναι ένα σύστημα που θα παρέχει περιθώρια  για μελέτη ,εργασίες ,δραστηριότητες και ψυχαγωγία.

Μαρία-Δήμητρα Χατζηδάκη  Α4   02/2016

Ψυχαγωγία και αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου

Νόθη ψυχαγωγία και αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου,  

    

   Με αφορμή τις πρόσφατες έρευνες πάνω στα ατυχήματα που γίνονται στην άσφαλτο, λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ και διαφόρων ουσιών , που πολλές φορές οδηγούν στον θάνατο, μου δίνεται η ευκαιρία να συντάξω το παρακάτω άρθρο με θέμα τη νόθο ψυχαγωγία των νέων και τρόπους για ουσιαστική διασκέδαση                                                                                                           Οι νέοι στην εποχή μας λόγω των σύγχρονων ρυθμών ζωής και του υπερφορτωμένου προγράμματος τους , δυστυχώς δεν έχουν ουσιαστικό ελεύθερο χρόνο , με αποτέλεσμα να έχουν την ανάγκη να εκτονωθούν παρά να καλλιεργηθούν και να μορφωθούν. Προτιμούν λόγου χάρη να πάνε σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης και να καταναλώσουν υπερβολικές ποσότητες αλκοόλ παρά να κάνουν κάτι γόνιμο όπως για παράδειγμα να διαβάσουν ένα βιβλίο. Επιπλέον, λόγω της οικονομικής κρίσης και των δυσμενών καταστάσεων που βιώνουν καθημερινά μέσα στη οικογένεια και αφού αφουγκράζουν το κακό κλίμα που επικρατεί οδηγούνται στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά γιατί έτσι νοιώθουν ότι ξεφεύγουν από την πίεση και το άγχος .

   H πίεση που δέχονται από τους συνομήλικους τους δεν είναι άσχετη με τις ψυχαγωγικές τους επιλογές. Καθώς θέλουν να ενταχθούν και να γίνουν ένα με το σύνολο  πολλές φορές πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και παρασύρονται . Ακόμα λόγω της εσωτερικής τους ανασφάλειάς, νοιώθουν τον φόβο της απόρριψης και επιλέγουν να αντιγράφουν άκριτα τις ψυχαγωγικές συνθήκες της παρέας . Οι γονείς αδυνατούν να προβάλλουν υγιείς επιλογές διασκέδασης για τα παιδιά τους. Όταν  εργάζονται πολλές ώρες τη μέρα και δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν με τα προβλήματα και τις ανάγκες  των παιδιών τους  τα παραμελούν. Καθώς δεν τους επιβάλλουν όρια και κανόνες , αυτά κάνουν κατάχρηση της ελευθερίας τους και πολλές φορές οδηγούνται σε συνήθειες επικίνδυνες και εθιστικές όπως ο τζόγος και το αλκοόλ . Άλλοι γονείς είναι υπερβολικά συντηρητικοί και υπερπροστατευτικοί προς τα παιδιά τους. Κάποιοι, πάλι,  παρέχουν σε αυτά απλόχερα   τα πάντα ,κάνοντας τα κακομαθημένα και αδύναμα να επιδιώξουν  ουσιαστική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου τους.

  Τα προβλήματα παραμένουν και μας ταλαιπωρούν όταν αδιαφορούμε σε αυτά ή αδυνατούμε να τα λύσουμε. Ή δραστηριοποιούμαστε ή μένουμε απαθείς. Παρακάτω παρουσιάζονται κάποιοι απλοί τρόποι αποφυγής της ανούσιας ψυχαγωγίας. 

  Αρχικά , ένας τρόπος γόνιμης αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου είναι η ενασχόληση με τις τέχνες και τον πολιτισμό δηλαδή ο ποιοτικός κινηματογράφος , το θέατρο , η μουσική , οι εκδηλώσεις , οι επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους και η συμμετοχή σε πολιτιστικές δραστηριότητες και εκδηλώσεις. Θεωρούμαι ψυχαγωγία αυτού του είδους τις ενασχολήσεις, γιατί ,μέσα από την τέχνη και την επαφή με τον πολιτισμό το άτομο εξευγενίζεται , οξύνει την φαντασία του και τα αισθητικά του κριτήριά , υπερβαίνει τη καθημερινότητα και προβληματίζεται .Ακόμα , με την επαφή του με τον πολιτισμό του και άλλους ,μαθαίνει να τους εκτιμά και να τους σέβεται .Επιπλέον , τα ταξίδια στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό είναι ένας τρόπος αξιοποίησης του χρόνου μας καθώς αποκομίζουμε νέες εμπειρίες και βιώματα , ερχόμαστε σε επαφή με την κουλτούρα και τις παραδόσεις των άλλων λαών ,διευρύνουμε τους ορίζοντες μας και απομακρυνόμαστε από εθνικιστικού χαρακτήρα αντιλήψεις και καλλιεργούμε το διεθνιστικό μας  πνεύμα.

   Ακόμα, ο αθλητισμός και τα συνεργατικά παιχνίδια προσφέρουν εκγύμναση ψυχής αλλά και σώματος. Καλλιεργούμε το πνεύμα  τις συνεργασίας ,της συλλογικότητας , της άμιλλας , της δημιουργική εκτόνωσης και μαθαίνουμε την υπομονή και την επιμονή, τον σεβασμό και την πειθαρχεία Ιδιαίτερα σήμερα που οι συνθήκες ζωής στα αστικά κέντρα είναι ασφυκτικές και αλλοτριωτικές, επιβάλλεται η ενεργητική ενασχόληση με τον αθλητισμό. Επιπλέον, η σύναψη ουσιαστικών σχέσεων ,η επικοινωνία με φιλικά πρόσωπα και οι γνήσιες διαπροσωπικές  σχέσεις ενισχύουν τις κοινωνικές επαφές και ελευθερώνουν από τα δεσμά της μοναξιάς των social media και της εικονικής πραγματικότητας.

         Λίνα Αποστολίδη,  Α1

«Πρόσφυγας άνεμος»

Του Γιάννη Μοσχονά 
Εκπαιδευτικού 4ου ΓΕΛ Ηρακλείου  

    

     Τα καραβάνια της ανθρώπινης δυστυχίας πλημμύρισαν τις εθνικές οδούς της χώρας. Εικόνες που θυμίζουν κάτι από τον σουρεαλισμό των ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου, αλλά που περιγράφουν δυστυχώς, τον σκληρό ρεαλισμό ενός πρωτόγνωρου τοπίου, όπως αυτό διαμορφώνεται, μέσα σε μια πυκνή και θολή «Ευρωπαϊκή ομίχλη»!

    Ανθρώπινες φιγούρες όλων των ηλικιών κουβαλούν τις ζωές τους μέσα σε σακούλες σκουπιδιών με τα απαραίτητα, σέρνοντας τες μαζί με τις κουρασμένες σκιές τους, πάνω στην Ελληνική άσφαλτο, αφήνοντας όμως πίσω τους, την μυρωδιά του πολέμου που τους έδιωξε από τις πατρίδες τους. Ανάμεσα τους, ανήμποροι ηλικιωμένοι, άρρωστα πεινασμένα παιδιά, καταπονημένες γυναίκες και ανάπηροι ενήλικες.

                                                                            

Η φρίκη του πολέμου μπορεί να ακρωτηρίασε τα σώματα τους, όμως δεν μπόρεσε να σβήσει την ελπίδα από τα μάτια τους και να καταστείλει την ανάγκη τους για επιβίωση.

Τα όνειρα τους δεν είναι ακριβά ούτε φιλόδοξα, όμως τα υπερασπίζονται με πάθος και κυρίως με αξιοπρέπεια.

Η Ευρώπη γι’ αυτούς είναι η «νέα γη της επαγγελίας» και οι δρόμοι που οδηγούν εκεί «φιλοξενούν» την δική τους πικρή «οδύσσεια».

Είναι όμως η Ευρώπη η «Ιθάκη» που θα δικαιώσει τον αγώνα τους; Είναι ικανή να εκπληρώσει τα ταπεινά τους όνειρα για μια θέση στον ήλιο και ένα κομμάτι ψωμί;

Μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν δείχνει να ανταποκρίνεται σε έναν τόσο φιλόδοξο κοινωνικό ρόλο! Όχι μόνο δεν θυμίζει την φιλόξενη «Ιθάκη» του Οδυσσέα, αλλά αντίθετα αναβιώνει τον μύθο μιας σύγχρονης Βαβέλ, που καθένας μιλά μόνο την δική του γλώσσα,  αδυνατώντας και κυρίως αδιαφορώντας να συνεννοηθεί με τους υπόλοιπους.

Η «Ευρώπη των λαών» αποτελεί πλέον έναν ξεθωριασμένο τίτλο του μακρινού παρελθόντος και μια ψευδαίσθηση ενός ξεφτισμένου μεγαλείου, που κάθε άλλο παρά δικαιώνει τα οράματα των ιδρυτών της.

    Ένας «πρόσφυγας άνεμος» που σηκώθηκε απότομα από το «πολιτικό βαρομετρικό χαμηλό» στην περιοχή της μέσης ανατολής και μέρους της βόρειας Αφρικής, αναπτύσσεται με κατεύθυνση την καρδιά της Ευρώπης, κάνοντας τα κλειστά της σύνορα να τρίζουν και την ενότητα της να ταλαντεύεται!

Ο ανθρωπισμός, ο αλτρουισμός, η κοινωνική ευαισθησία και η δημοκρατική συνείδηση, ως δομικά στοιχεία του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, παραδίδουν τώρα την θέση τους στην ξενοφοβία, τον κοινωνικό ρατσισμό και την ακροδεξιά συντηρητική ξενοφοβική αντίληψη.

Η Ευρώπη όμως που φοβάται τους ανθρώπους, φοβάται και τον ίδιο της τον εαυτό. Φοβάται την συνύπαρξη, φοβάται την ενότητα, φοβάται την συνοχή της.

    Οι ηγέτες των ισχυρών κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει τώρα να κάνουν την αυτοκριτική τους, αναγνωρίζοντας τις δραματικές κοινωνικές ανισότητες που έχουν δημιουργήσει μέσα στην ένωση, από την εφαρμογή των στρατηγικών επιλογών της αυστηρής λιτότητας, θύμα της οποίας είναι και η ίδια η Ελλάδα, που καλείται τώρα, μέσα στην τραγική οικονομική κατάσταση που βρίσκεται, να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, στην υποδοχή του μεγαλύτερου μέρους του όγκου των προσφυγικών ροών.

    Δεν μπορούμε όμως να μην αναγνωρίσουμε και τις τεράστιες ευθύνες της αποκαλούμενης «διεθνούς κοινότητας» με την εκούσια συμμετοχή βέβαια και της Ευρωπαϊκής ένωσης, στην όξυνση του κλίματος αποσταθεροποίησης σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής, από τις οποίες πηγάζουν κυρίως οι ροές των προσφύγων.

    Τώρα, κινδυνεύουμε να πληρώσουμε πολύ ακριβά το τίμημα, της απληστίας των ισχυρών μελών της διεθνούς κοινότητας, της υπεροψίας των χωρών της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης και του αθεράπευτου επαρχιωτισμού των Βαλκανίων!

    Ο «πρόσφυγας άνεμος» που έσπειρε η ανθρώπινη ματαιοδοξία , θα δυναμώνει διαρκώς μέρα με τη μέρα, δοκιμάζοντας στο πέρασμα του τις αντοχές τις Γηραιάς Ηπείρου.

Ας ευχηθούμε μόνο, να πράξει η Ευρώπη αυτό που πρέπει και γρήγορα, ώστε να μην χρειαστεί να θερίσει, εκείνη την θύελλα που θα την καταστρέψει!...