Αγένεια ή πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων.

Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων.

  Όταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Ερβιν Γκόφμαν (Αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι «καλημέρα» και «συγγνώμη». Και συμπλήρωνε: Αυτά τα «καλημέρα» και τα «συγγνώμη» πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία.

  Αν ο Γκόφμαν μπορούσε να κάνει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα «καλημέρα» και «συγγνώμη». Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, «να σας πω!». Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: «Θέλω αυτό» ή «Έχετε το τάδε;» ή «Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!». Η απουσία της λεκτικής ευγένειας συνοδεύεται συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας: η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος «δεν σε βλέπει» και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το «δυνατό άγγιγμα» που προκύπτει από το «ασυναίσθητο» σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές.

  Η αγένεια δεν είναι προφανώς ελληνικό προνόμιο. Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους. Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας παρά θεωρείται κανονικότητα. Αντίθετα, μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης αστικής διαστροφής, οι τύποι ευγένειας είναι εκείνοι που θεωρούνται παρέκκλιση και γίνονται συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, σχολιασμού και (καλοπροαίρετης;) πλάκας.

  Η κουλτούρα της αγένειας διαμορφώνει ασφαλώς και τους όρους δημοσιότητας των δημοσίων προσώπων. Φωνές, τσιρίδες, υποτιμητικός πληθυντικός και μάγκικος ενικός κυριαρχούν στη ζωντανή και τηλεοπτική πολιτική αντιπαράθεση. «Ακούς τι σου λέω, ρε; Ακούς τι σου λέω;», «Αυτό που σου λέω, εγώ!» ακούγονται να βγαίνουν από το στόμα μελιτζανοκόκκινων προσώπων έτοιμων να εκραγούν. Περιγραφικά επίθετα εν είδει κατηγορητηρίου (Καραγκιόζης, μαφιόζοι, λαμόγια, ρουφιάνοι) και ηθικολογίζοντες αφορισμοί («σα δεν ντρέπεστε!», «καλά, εντάξει, μπαρμπούτσαλα») και πού και πού κανένα αναστοχαστικό συγγνώμη («Μα είστε εντελώς ηλίθιος, συγγνώμη κιόλας») δίνουν και παίρνουν προτού τα διακόψει ρυθμικά η τέλεια μονοτονία της επανάληψης: «Με αφήνετε να μιλήσω; Με αφήνετε να μιλήσω; Μα γιατί δε με αφήνετε να μιλήσω;».

  Η ελληνική κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή, όπως αντίστοιχα μια άλλη εθνική κουλτούρα ευγένειας δεν είναι καθαυτή καλή. Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως «καλημέρα», «συγγνώμη», «ορίστε», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία – βίαιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κάλλιστα και σε συνθήκης απόλυτης ευγένειας. Επιτελούν όμως, όπου χρησιμοποιούνται, μια σειρά από πολύπλοκες κοινωνικές λειτουργίες τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: οργανώνουν τις τυχαίες αλλά αναπόφευκτες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων, φτιάχνουν μικρές καθημερινές τελετουργίες, αισθητικοποιούν την επικοινωνία κρύβοντας την πραγματική αδιαφορία που μπορεί να νιώθει ο ένας για τον άλλον, επιτρέπουν την έκφραση μέχρι και των πιο παράδοξων αιτημάτων διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας στιγμιαίες σχέσεις εξάρτησης. Κυρίως, όμως, υφαίνουν το πλαίσιο μιας κουλτούρας που υπολογίζει τον Άλλον, επιτρέπει την κριτική, αλλά επιζητεί τη συναίνεση.

  Όχι, η κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις φορμαλιστικές αντιπαραθέσεις και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις υπέρμετρων εγώ. Αντίθετα, η αναγνώριση του Άλλου και η προσοχή στις ανάγκες του, που αυτόματα προκύπτουν από τη μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας, καθρεφτίζουν μία προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση. Ευγένειες και αγένειες, ήρθε η ώρα όλες αυτές τις λέξεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, να τις πάρουμε στα σοβαρά.

                                                                                                                      Χαριτίνη Καρακωστάκη

                                                                                                                      Πηγή: tanea.gr

Κλέφτης ονείρων

Κλέφτης ονείρων  

  

  Είναι ο λόγος για τον οποίο δεν πετυχαίνουμε όλα όσα έχουμε σκοπό να πετύχουμε. Είναι κάτι πολύ κλασικό. Κάτι που σε όλους μας λίγο ή πολύ έχει συμβεί και συνεχίζει να συμβαίνει. Είναι το σύνδρομο του μετά, του σε λιγάκι, του αύριο, του μεθαύριο. Μια από τις κύριες αιτίες του στρες και της κατακόρυφης μείωσης της παραγωγικότητας του κάθε ατόμου. Η σε όλους μας γνωστή και μισητή αναβλητικότητα.
  Μας σταματούν όλες αυτές οι αρνητικές σκέψεις και σκοτούρες. Όλοι αυτοί οι φόβοι που μας περιτριγυρίζουν και μας καταβάλλουν. "Ίσως να μην έχει νόημα", "ίσως να αποτύχω".
  Η φυσιολογία επηρεάζει και την ψυχολογία. Η απουσία ενέργειας, συνεπάγεται και την απουσία διάθεσης, όρεξης και ενθουσιασμού. Η παρουσία της φυσικά, δεν επιτυγχάνεται με την κατανάλωση κάποιου «μαγικού χαπιού». Η τακτική άσκηση, η ξεκούραση, η ισορροπημένη και σωστή διατροφή, είναι το «κλειδί» για την κατοχή της.
  Οι θετικές σκέψεις και οι σωστές αντιλήψεις για το κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας, είναι απαραίτητες και ιδανικές προϋποθέσεις της επιτυχίας. Η στάση μας, είναι εκείνη που επηρεάζει την κάθε μας πράξη και ενέργεια. Χρειάζεται υπευθυνότητα από μέρους μας. Η συνεχής αναζήτηση δικαιολογιών για την οποιαδήποτε αναβολή, η αναμονή τού να γίνουν όλα τέλεια κατά τη δική μας κρίση, να ανάψουν όλα τα φανάρια πράσινο ώστε να πάρουμε την απόφαση του ξεκινήματος, προφανώς δεν είναι λύση. Ακόμη κι αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, μια αναποδιά, ακόμη κι αν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια δύσκολη κατάσταση που εμείς αδυνατούμε να αλλάξουμε, είναι αναγκαίο να πάρουμε την ευθύνη για το πώς συμπεριφερόμαστε γύρω από αυτήν.

  Εξαιρετικά σημαντική είναι η παρουσία ενός τελικού στόχου-σκοπού-οράματος. Η μακροπρόθεσμη γνώση του τι πραγματικά είναι αυτό που ποθεί κανείς να πετύχει, είναι ο οδηγός και ο λόγος για τον οποίο κρατιέται ζωντανό το όνειρο.

  Η παρουσία κίνητρων, είναι εξίσου σημαντική. Η επιθυμία για εξέλιξη, για προσφορά, αυτή η δέσμευση απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και στους συνανθρώπους μας. Αυτή η ανάγκη του να είμαστε πρότυπα προς μίμηση. Να μας χαρακτηρίζει η υπομονή και η επιμονή. Στην πίσω πλευρά του μυαλού μας, ας υπάρχει πάντα η φιλοσοφία του μυρμηγκιού. Το μυρμήγκι, με σκοπό να περάσει από τη μια μεριά του δαπέδου στη άλλη, θα κάνει τα πάντα ώστε να το πετύχει, ακόμη κι αν τη διαδρομή διακόπτει ένα μεγάλο, πεσμένο στο έδαφος κλαδί ενός δέντρου. Θα περάσει από πάνω, θα σκάψει από κάτω, θα στρίψει αριστερά, δεξιά. Ίσως να έχουμε σκοπό να γράψουμε ένα βιβλίο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να γράφουμε μερικές λέξεις, φράσεις ή σελίδες τη μέρα. Να μάθουμε να «κόβουμε» σε μικρά, μετρήσιμα, υπολογίσιμα κομμάτια το όραμά μας. Σε περίπτωση που την πρώτη φορά που θα επιχειρήσουμε να οδηγήσουμε ποδήλατο αποτύχουμε και πέσουμε, δεν σημαίνει για κανέναν λόγο πως πρέπει να παραιτηθούμε, να απογοητευτούμε, να αποδοκιμαστούμε. Αντιθέτως μάλιστα, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και να πιστέψουμε στις ικανότητές μας.  Άλλωστε, το μυστικό της επιτυχίας, είναι η αποτυχία.

  Ακόμη κι αν δεν κατορθώσουμε να πετύχουμε τον τελικό μας σκοπό, ας συγχαρούμε τον εαυτό μας, διότι «οἴκοθεν νοείται» πως θα έχουμε εισπράξει διδάγματα ζωής, ηθικά διδάγματα, ψυχικές αρετές, λόγω της καταβολής των αξιοσημείωτων προσπαθειών μας, για την επίτευξη του στόχου μας. Έστω ότι ένας καπετάνιος έχει ως στόχο να φτάσει στο λιμάνι της απέναντι ηπείρου. Μπορεί στην τελική να μην κατορθώσει να το πετύχει. Εάν όμως αρχικά δεν είχε θέσει αυτόν τον στόχο, ίσως να μην διέσχιζε το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, ώστε να ανακαλύψει αυτό το φανταστικό νησί, που όλοι θεωρούσαν μύθο.

  Συμπεραίνουμε, λοιπόν, πως αυτό το ξεκίνημα, αυτό το πρώτο βήμα είναι υποχρεωτικό να γίνει άμεσα, κι ας φαντάζει βουνό η αρχή.

Μυράντα Χαραλαμπάκη, Α4

Η ανθρωπιά θα ρίξει τους φράχτες

 Η ανθρωπιά θα ρίξει τους φράχτες

  

Ραφαέλα ...  Β1

   Ώρα 7 το πρωί. Κλάματα, κραυγές τσακίζουν το ειδυλλιακό τής στιγμής. Η θάλασσα "πανδέγμονα", για τον παππού Παπαδιαμάντη, γεμάτη κορμιά, γεμάτη ανθρώπους αβοήθητους και μαζί με αυτούς, βυθισμένα όνειρα και ελπίδες. Δυστυχώς, σκηνές σαν κι αυτή που σαν εικόνες από λογοτεχνικό βιβλίο θα έπρεπε να φαντάζουν, σήμερα φτιαγμένες από δάκρυ, αίμα και πόνο συνθέτουν τον καμβά της Ευρώπης του 2016.

   Μια Ευρώπη που σηκώνει φράχτες για να κρατήσει μακριά από αυτήν, την ξεπεσμένη της ανθρωπιά. Η Ευρώπη των Ιδεών, η Ευρώπη των κλασικών αξιών, η Ευρώπη της Γαλλικής Επανάστασης τώρα φυγαδεύεται μακριά από το σπίτι της. Τώρα η μισαλλοδοξία σαν άλλος ταύρος την φυγαδεύει μακριά από την γη των ανθρώπων που σε άλλους καιρούς, τόσο πολύ μόχθησαν γι’ αυτήν. Σημαίες πλαστικές κυματίζουν στο αέρα της «δήθεν» γης της ελευθερίας να μας θυμίζουν το διάττον όραμα. Τοίχοι ορθώθηκαν στη νωπή από το αίμα γη, για να κρατήσουν μακριά την εισβολή της ανθρωπιάς.

   Οι άνθρωποι όμως πάντα ίδιοι. Αυτό το είδος που πριν από μερικά χιλιάδες χρόνια «τόλμησε» να κοιτάξει τον έναστρο ουρανό, τώρα χαμηλώνει το κεφάλι στην έναστρη σημαία, όχι από φόβο ούτε από ταπείνωση, αλλά για να αντικρίσει ξανά τον ουρανό εκείνο στα μάτια των αδελφών του, που ζητάνε το χέρι του για να γλιτώσουν από την τρικυμία των καιρών. Με τις δυο λερωμένες και ματωμένες παλάμες πολεμάει ο Άνθρωπος  να σηκώσει και να σηκωθεί από το ξέσπασμα του θανάτου αλλά και από το καβούκι του εαυτού του. Τα δύο σώματα αλληλοβοηθούμενα σηκώνονται το καθένα από τη δική του δίνη και σμίγουν σε ένα και αντικρίζουν σαν πρώτη φορά μαζί τον ήλιο.

   Με το βλέμμα λοιπόν πάντα ψηλά ας πολεμήσουμε τον πόθο του «εγώ» και τον φόβο στο «εκείνος». Ας γκρεμίσουμε τα τείχη της καρδιάς μας και ας σηκώσουμε ξανά ψηλά τον Άνθρωπο καθώς και τον ήλιο που τον φωτίζει όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Έχουμε χρέος σαν άνθρωποι να ξαναστεριώσουμε  τον κόσμο μας…

   Αυτόν τον κόσμο, «τον μικρό, τον μέγα»!                        

    Γιώργος Ξυδάκης,  Γ3

Το άγχος στην εφηβεία

Το άγχος στην εφηβεία

Όπως γνωρίζουμε όλοι, γονείς, μαθητές  και καθηγητές, το άγχος στα εφηβικά χρόνια είναι μια ιδιαίτερα άσχημη "αρρώστια". Ως μαθήτρια Λυκείου και ζώντας καθημερινά τον φόρτο των μαθημάτων και των εξωσχολικών υποχρεώσεων, μπορώ να πω πως το άγχος επιδρά καταλυτικά στην ψυχοσωματική υγεία των εφήβων. Δυστυχώς όμως ή ευτυχώς υπάρχει. Για να κατανοήσουμε περισσότερο αυτή την δυσάρεστη κατάσταση πρέπει πρώτα να δούμε τι την προκαλεί
    Στις μέρες μας ,όπου ο εκσυγχρονισμός έχει φτάσει στο ύψιστο σημείο του, το εύρος των επαγγελμάτων καθώς και ο ανταγωνισμός στην εργασία έχει κορυφωθεί. Η νοοτροπία λοιπόν της επιτυχίας έχει πλέον ριζώσει από μικρή ηλικία . Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Οι στόχοι στην ζωή του νέου δρουν θετικά στην ευρύτερη κοινωνικοποίηση του και επιπλέον ο νέος ονειρεύεται. Τα παιδιά όμως, στην ηλικία των 15 έως και 18 ετών δίνουν όλες τους τις δυνάμεις στο πλαίσιο του σχολείου για να αποδείξουν την "αξία" τους. Μπαίνουν λοιπόν σε μια διαδικασία εφαρμογής των στόχων τους, η οποία είναι επίπονη. Καθημερινό διάβασμα  διαφορετικών και δύσκολων μαθημάτων στο οποίο καλούνται να είναι καλοί και όχι μέτριοι ,δραστηριότητες εκτός σχολείου π.χ. ξένες γλώσσες, αθλητικές δραστηριότητες κ.α.
Η καθημερινότητα, όμως, αυτή δημιουργεί μελαγχολικούς νέους, οι όποιοι παραπονιούνται για το είδος της ζωής που υποχρεούνται να ακολουθήσουν και να φέρουν εις πέρας στην καλύτερη ηλικία της ζωής τους, όπως ισχυρίζονται
     Συχνά, τα άτομα που αποκαλούμε αγχώδη στην ηλικία μου, έχουν προσαρμόσει την καθημερινότητα τους σε ένα συνεχές μαραθώνιο, έτσι, ώστε να τα προλάβουν όλα, σε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο .Η σκέψη και μόνο προκαλεί τρόμο. Στο τέλος της ημέρας ,εξαντλημένα και πνευματικά "χορτασμένα" επιζητούν την ξεκούραση τους, που δεν είναι άλλη από τον ύπνο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για παιδιά, για έφηβους, για εκείνους που δίνουν  ζωή και ενέργεια στη σημερινή κοινωνία μέσω της δημιουργικότητας τους.
     Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας, όπως διαμορφώνεται ως τώρα είναι απαιτητικό. Η επίδραση, όμως, που ασκεί στους νέους της ηλικίας μου, δεν χαρακτηρίζεται μόνο από αρνητικά στοιχεία. Όλοι οι μαθητές άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο έχουν αποκομίσει σημαντικές γνώσεις, που τις χρησιμοποιούν στην καθημερινότητα τους. Πόσες φορές δεν επικαλεστήκαμε κάποια πληροφορία που ακούσαμε στην τάξη για να διορθώσουμε τους γονείς μας ή για να δείξουμε πως γνωρίζουμε κάτι περισσότερο απ' αυτούς; Έρευνες έχουν δείξει, πως οι μαθητές  λειτουργούν καλύτερα κάτω από πίεση .Πίεση ,βέβαια, σε λογικά επίπεδα, που καθιστά το άτομο παραγωγικό και σε ετοιμότητα και όχι ακραίες καταστάσεις που οδηγούν το άτομο σε ψυχοσωματική αποδυνάμωση
      Επομένως, αυτό που πρέπει να κατανοήσει η σημερινή κοινωνία είναι ότι έχει να κάνει με παιδιά και όχι με υπερανθρώπους. Οφείλει να ακούει τα μέλη της, να συμμερίζεται τις ανησυχίες και τα θέλω τους και να στοχεύει στην διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων. Οι  διαπροσωπικές σχέσεις και οι συζητήσεις με μεγαλύτερους άλλα και με άτομα ανάλογης ηλικίας αποτελούν άμεση λύση. Αυτό που επιζητεί ένας μαθητής  είναι ένα σύστημα που θα παρέχει περιθώρια  για μελέτη ,εργασίες ,δραστηριότητες και ψυχαγωγία.

Μαρία-Δήμητρα Χατζηδάκη  Α4   02/2016

Ψυχαγωγία και αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου

Νόθη ψυχαγωγία και αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου,  

    

   Με αφορμή τις πρόσφατες έρευνες πάνω στα ατυχήματα που γίνονται στην άσφαλτο, λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ και διαφόρων ουσιών , που πολλές φορές οδηγούν στον θάνατο, μου δίνεται η ευκαιρία να συντάξω το παρακάτω άρθρο με θέμα τη νόθο ψυχαγωγία των νέων και τρόπους για ουσιαστική διασκέδαση                                                                                                           Οι νέοι στην εποχή μας λόγω των σύγχρονων ρυθμών ζωής και του υπερφορτωμένου προγράμματος τους , δυστυχώς δεν έχουν ουσιαστικό ελεύθερο χρόνο , με αποτέλεσμα να έχουν την ανάγκη να εκτονωθούν παρά να καλλιεργηθούν και να μορφωθούν. Προτιμούν λόγου χάρη να πάνε σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης και να καταναλώσουν υπερβολικές ποσότητες αλκοόλ παρά να κάνουν κάτι γόνιμο όπως για παράδειγμα να διαβάσουν ένα βιβλίο. Επιπλέον, λόγω της οικονομικής κρίσης και των δυσμενών καταστάσεων που βιώνουν καθημερινά μέσα στη οικογένεια και αφού αφουγκράζουν το κακό κλίμα που επικρατεί οδηγούνται στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά γιατί έτσι νοιώθουν ότι ξεφεύγουν από την πίεση και το άγχος .

   H πίεση που δέχονται από τους συνομήλικους τους δεν είναι άσχετη με τις ψυχαγωγικές τους επιλογές. Καθώς θέλουν να ενταχθούν και να γίνουν ένα με το σύνολο  πολλές φορές πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και παρασύρονται . Ακόμα λόγω της εσωτερικής τους ανασφάλειάς, νοιώθουν τον φόβο της απόρριψης και επιλέγουν να αντιγράφουν άκριτα τις ψυχαγωγικές συνθήκες της παρέας . Οι γονείς αδυνατούν να προβάλλουν υγιείς επιλογές διασκέδασης για τα παιδιά τους. Όταν  εργάζονται πολλές ώρες τη μέρα και δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν με τα προβλήματα και τις ανάγκες  των παιδιών τους  τα παραμελούν. Καθώς δεν τους επιβάλλουν όρια και κανόνες , αυτά κάνουν κατάχρηση της ελευθερίας τους και πολλές φορές οδηγούνται σε συνήθειες επικίνδυνες και εθιστικές όπως ο τζόγος και το αλκοόλ . Άλλοι γονείς είναι υπερβολικά συντηρητικοί και υπερπροστατευτικοί προς τα παιδιά τους. Κάποιοι, πάλι,  παρέχουν σε αυτά απλόχερα   τα πάντα ,κάνοντας τα κακομαθημένα και αδύναμα να επιδιώξουν  ουσιαστική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου τους.

  Τα προβλήματα παραμένουν και μας ταλαιπωρούν όταν αδιαφορούμε σε αυτά ή αδυνατούμε να τα λύσουμε. Ή δραστηριοποιούμαστε ή μένουμε απαθείς. Παρακάτω παρουσιάζονται κάποιοι απλοί τρόποι αποφυγής της ανούσιας ψυχαγωγίας. 

  Αρχικά , ένας τρόπος γόνιμης αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου είναι η ενασχόληση με τις τέχνες και τον πολιτισμό δηλαδή ο ποιοτικός κινηματογράφος , το θέατρο , η μουσική , οι εκδηλώσεις , οι επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους και η συμμετοχή σε πολιτιστικές δραστηριότητες και εκδηλώσεις. Θεωρούμαι ψυχαγωγία αυτού του είδους τις ενασχολήσεις, γιατί ,μέσα από την τέχνη και την επαφή με τον πολιτισμό το άτομο εξευγενίζεται , οξύνει την φαντασία του και τα αισθητικά του κριτήριά , υπερβαίνει τη καθημερινότητα και προβληματίζεται .Ακόμα , με την επαφή του με τον πολιτισμό του και άλλους ,μαθαίνει να τους εκτιμά και να τους σέβεται .Επιπλέον , τα ταξίδια στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό είναι ένας τρόπος αξιοποίησης του χρόνου μας καθώς αποκομίζουμε νέες εμπειρίες και βιώματα , ερχόμαστε σε επαφή με την κουλτούρα και τις παραδόσεις των άλλων λαών ,διευρύνουμε τους ορίζοντες μας και απομακρυνόμαστε από εθνικιστικού χαρακτήρα αντιλήψεις και καλλιεργούμε το διεθνιστικό μας  πνεύμα.

   Ακόμα, ο αθλητισμός και τα συνεργατικά παιχνίδια προσφέρουν εκγύμναση ψυχής αλλά και σώματος. Καλλιεργούμε το πνεύμα  τις συνεργασίας ,της συλλογικότητας , της άμιλλας , της δημιουργική εκτόνωσης και μαθαίνουμε την υπομονή και την επιμονή, τον σεβασμό και την πειθαρχεία Ιδιαίτερα σήμερα που οι συνθήκες ζωής στα αστικά κέντρα είναι ασφυκτικές και αλλοτριωτικές, επιβάλλεται η ενεργητική ενασχόληση με τον αθλητισμό. Επιπλέον, η σύναψη ουσιαστικών σχέσεων ,η επικοινωνία με φιλικά πρόσωπα και οι γνήσιες διαπροσωπικές  σχέσεις ενισχύουν τις κοινωνικές επαφές και ελευθερώνουν από τα δεσμά της μοναξιάς των social media και της εικονικής πραγματικότητας.

         Λίνα Αποστολίδη,  Α1